Baureihe ET 31 – niemiecki normalnotorowy elektryczny zespół trakcyjny wyprodukowany w 1936 roku w zakładach Linke-Hofmann-Werke we współpracy z zakładami BBC. Wyprodukowano 13 takich elektrycznych zespołów trakcyjnych.

Baureihe ET 31
Ilustracja
elektryczny zespół trakcyjny ET 31.
Kraj produkcji

 III Rzesza

Producent

Linke-Hofmann Werke, BBC

Lata budowy

1936

Układ osi

Bo'2'+Bo'2'+2'Bo’

Wymiary
Masa służbowa

145,1 t

Długość

66 840 mm

Średnica kół

970 mm

Napęd
Liczba silników

6 × 275 kW

Napięcie zasilania

15 kV 16 2/3 Hz ~

Parametry eksploatacyjne
Moc ciągła

1650 kW

Maksymalna prędkość eksploatacyjna

120 km/h

Historia edytuj

Standardowo zestaw trakcyjny składał się z 3 wagonów posiadających przedziały 1., 2. i 3. klasy. Łącznie wyprodukowano 13 zespołów, z czego 6 (o numerach elT 1304-1309) skierowano do lokomotywowni Breslau Freiburger Bahnhof (obecnie Wrocław Świebodzki), z której obsługiwały połączenia z Wrocławia do Jeleniej Góry i Karpacza. Pozostałe jednostki stacjonowały w lokomotywowniach w Norymberdze oraz Monachium, gdzie wykorzystywano je do prowadzenia pociągów pasażerskich i pospiesznych[1].

Elektryczne zespoły trakcyjne prędkość maksymalną osiągały na odcinku 155 metrów.

W czasie II wojny światowej 4 jednostki zostały zniszczone, a pozostałe uległy uszkodzeniom. W 1945 na terenie Śląska znajdowało się 6 jednostek, pozostałe 3 znajdowały się w Bawarii. W związku ze zbliżającym się frontem 3 jednostki postanowiono ewakuować ze Śląska do Bawarii, gdzie ostatecznie dotarła jedynie ET 31 005. Pozostałe egzemplarze, które pozostały na obszarze, który w 1945 r. przypadł Polsce, trafiły do ZSRR w ramach reparacji wojennych. Uszkodzony zespół trakcyjny ET 31 008 po wojnie oczekiwał naprawy na terenie ZNTK Lubań, lecz został w 1954 roku zezłomowany z powodu znacznego stanu uszkodzenia. Jedyny zachowany wagon silnikowy, który pozostał we wschodnich Niemczech, DR przebudowała na samodzielny wagon motorowy. Na zachodzie Niemiec znalazły się ostatecznie 4 jednostki (ET 31 002, 005, 010 i 012), które kolej zachodnioniemiecka zrekonstruowała jako ET 32 i eksploatowała do 1984 roku, po czym zostały zezłomowane[1].

Przypisy edytuj

  1. a b Klaus Eckert: 1000 lokomotyw. Ożarów Mazowiecki: Firma Księgarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk – Inwestycje, 2007. ISBN 978-83-7512-297-8.

Bibliografia edytuj

  • Iffländer, Paule, Braun, Rieger: Die elektrischen Einheitstriebwagen der Deutschen Reichsbahn; Band II: Die Baureihen ET 25, 45, 55 und 255. Andreas Braun Verlag, 1988, ISBN 3-925-12007-6.
  • Iffländer, Paule, Braun, Rieger: Die elektrischen Einheitstriebwagen der Deutschen Reichsbahn; Band III: Die Triebwagen für Städteschnellverkehr ET 11 und 31/32. Andreas Braun Verlag, 1989, ISBN 3-925-12008-4.

Linki zewnętrzne edytuj