Bitwa pod Żeleźnicą

Bitwa pod Żeleźnicą
	powstanie styczniowe
Czas	30 kwietnia 1864
Miejsce	Żeleźnica
Terytorium	Królestwo Polskie (kongresowe)
Wynik	zwycięstwo powstańców
Strony konfliktu
powstańcy styczniowi	Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Władysław Nowacki-Kopaczyński	mjr Przewaliński
Siły
kilkudziesięciu kawalerzystów	40 dragonów,; 40 ułanów,; 50 kozaków
Straty
2 zabitych,; 3 ciężko rannych	6 zabitych,; 4 rannych
	Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904) miejsce bitwy
	50°58′02″N 20°01′29″E/50,967222 20,024722

Bitwa pod Żeleźnicą – bitwa powstania styczniowego stoczona 30 kwietnia 1864 roku w okolicy wsi Żelaźnica. Starcie odbyło się między oddziałem powstańczej żandarmerii pod dowództwem Władysława Nowackiego-Kopaczyńskiego pseudonim Junosza, a oddziałem rosyjskim pod dowództwem mjr. Przewalińskiego. Starcie zakończyło się wygraną powstańców.

Po stoczonej bitwie w Bebelnie oddział Nowackiego ruszył do województwa sandomierskiego. Dwa dni później pod Żeleźnicą spotkał oddział Rosyjski składający się z 40 dragonów, 40 ułanów i 50 kozaków. Polacy przypuścili śmiałą szarżę na szaszki utrzymując plac boju. Ponieważ piechota rosyjska była w pobliżu, więc nie można było ścigać nieprzyjaciela. Straty powstańców w tym starciu wyniosły 2 zabitych i 3 ciężko rannych. Rosjanie natomiast mieli 6 zabitych w tym oficera, oraz 4 rannych. Rannych jeńców rosyjskich Junosza zostawił w pobliskim Olesznie.

Bibliografia edytuj

Stanisław Zieliński: Bitwy i potyczki 1863-1864; na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu, Rapperswil 1913, s. 157.