Bitwa pod Żeleźnicą

Bitwa pod Żeleźnicą – bitwa powstania styczniowego stoczona 30 kwietnia 1864 roku w okolicy wsi Żelaźnica. Starcie odbyło się między oddziałem powstańczej żandarmerii pod dowództwem Władysława Nowackiego-Kopaczyńskiego pseudonim Junosza, a oddziałem rosyjskim pod dowództwem mjr. Przewalińskiego. Starcie zakończyło się wygraną powstańców.

Bitwa pod Żeleźnicą
powstanie styczniowe
Czas

30 kwietnia 1864

Miejsce

Żeleźnica

Terytorium

Królestwo Polskie (kongresowe)

Wynik

zwycięstwo powstańców

Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Władysław Nowacki-Kopaczyński mjr Przewaliński
Siły
kilkudziesięciu kawalerzystów 40 dragonów,
40 ułanów,
50 kozaków
Straty
2 zabitych,
3 ciężko rannych
6 zabitych,
4 rannych
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904)
Mapa konturowa Guberni Królestwa Polskiego (1904), na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°58′02″N 20°01′29″E/50,967222 20,024722

Po stoczonej bitwie w Bebelnie oddział Nowackiego ruszył do województwa sandomierskiego. Dwa dni później pod Żeleźnicą spotkał oddział Rosyjski składający się z 40 dragonów, 40 ułanów i 50 kozaków. Polacy przypuścili śmiałą szarżę na szaszki utrzymując plac boju. Ponieważ piechota rosyjska była w pobliżu, więc nie można było ścigać nieprzyjaciela. Straty powstańców w tym starciu wyniosły 2 zabitych i 3 ciężko rannych. Rosjanie natomiast mieli 6 zabitych w tym oficera, oraz 4 rannych. Rannych jeńców rosyjskich Junosza zostawił w pobliskim Olesznie.

Bibliografia

edytuj