Bitwa pod Kockiem (VI 1831)

Bitwa pod Kockiem miała miejsce w dniach 17–20 czerwca 1831 podczas powstania listopadowego.

Powstanie listopadowe

Belweder – Stoczek – Dobre – Kałuszyn (I) – Nowa Wieś – Wawer (I) – Nowogród – Białołęka – Olszynka Grochowska – Puławy – Kurów – Wawer (II) – Dębe Wielkie – Kałuszyn (II) – Liw – Domanice – Iganie – Poryck – Wronów – Kazimierz Dolny – Boremel – Kiejdany – Sokołów Podlaski – Mariampol – Kuflew – Mińsk Mazowiecki (I) – Cudnów – Firlej – Lubartów – Połąga – Jędrzejów – Daszów – Tykocin – Nur – Ostrołęka – Rajgród – Grajewo – Kock (I) – Budziska – Łysobyki – Ponary – Kałuszyn (III) – Mińsk Mazowiecki (II) – Iłża – Gniewoszów – Wilno (II) – Międzyrzec Podlaski – Warszawa – Kock (II) – Księte

Uczestniczący w wyprawie łysobyckiej generała Antoniego Jankowskiego pułkownik Samuel Różycki, który dowodził grupą liczącą 1 baon i 3 szwadrony około 14 czerwca opanował Kock. Rankiem 17 czerwca na stojące w Kocku wojska polskie uderzyła rosyjska grupa generała Kwitnickiego licząca 12 szwadronów i 2 działa. Żołnierze Różyckiego odparli atak, a następnie wieczorem opuścili Kock. W ślad za cofajacymi się Polakami ruszyły w pościg wojska rosyjskie.

Gdy Samuel Różycki otrzymał wieść o zbliżaniu się wojsk polskich pod wodzą generała Ramoriny, zawrócił do Kocka i znów obsadził miasto. Ponownie został zaatakowany przez Rosjan 20 czerwca, jednak i tym razem Polacy odparli uderzenie. Jeszcze tego samego dnia Różycki po raz drugi opuścił Kock.

Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I