Bitwa pod Książem

Bitwa pod Książem
	Powstanie wielkopolskie (1848)
Czas	29 kwietnia 1848
Miejsce	Książ Wielkopolski
Terytorium	Wielkie Księstwo Poznańskie
Wynik	kapitulacja wojsk polskich
Strony konfliktu
powstańcy wielkopolscy	Prusy
Dowódcy
Florian Dąbrowski †	Heinrich Brandt
Siły
745 żołnierzy, w tym 500 kosynierów, 125 strzelców, 120 jazdy	6 000 żołnierzy,; 7 dział
Straty
140 zabitych	nieznane
brak współrzędnych

Bitwa pod Książem – starcie zbrojne, które miało miejsce 29 kwietnia 1848 roku podczas powstania wielkopolskiego.

Major Florian Dąbrowski dowodzący oddziałem liczącym ponad 1 500 żołnierzy (500 kosynierów, 125 strzelców, 120 jazdy oraz 800 ludzi pospolitego ruszenia powołanego z okolicznych wsi) otrzymał w Książu rozkaz od Mierosławskiego, by bronić miasta. W tym celu Dąbrowski nakazał zabarykadowanie drogi prowadzącej do rynku. Ponieważ wojska pruskie nie nadchodziły, a stojącym w Książu oddziałom zaczęło brakować żywności, Dąbrowski rozpuścił pospolite ruszenie do domów. Wojska pruskie w sile 6 000 żołnierzy i 7 dział przybyły 29 kwietnia. Dowodził nimi pułkownik Heinrich Brandt.

Pruska piechota trzy razy szła do natarcia na Książ i za każdym razem została odparta. Czwarty atak okazał się jednak skuteczny i Prusacy wdarli się na rynek. Ponieważ dowodzący Polakami Dąbrowski został śmiertelnie ranny, a wezwany na pomoc pułkownik Józef Bonawentura Garczyński nie przybył, powstańcy złożyli broń. Podczas jej składania z dołu padł strzał. Prusacy wpadli w szał i zaczęli strzelać do żołnierzy.

Zobacz też

Bibliografia

Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2.