Brațul Sulina
Brațul Sulina – środkowe z trzech głównych (obok Kilii i Świętego Jerzego) ramię ujściowe Dunaju do Morza Czarnego, tworzące deltę Dunaju w Rumunii.
 Ramię Sulina | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Długość | ok. 63 km |
| Źródło | |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Morze Czarne |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Jest najkrótszym z trzech głównych ramion delty: ma długość ok. 38 mil morskich (ok. 71 km). Niesie do morza najmniej – tylko ok. 12% – wód Dunaju[1].
Po wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878) i uzyskaniu przez Rumunię niezależności od Turcji Sulina – jako najkrótsza i najłatwiejsza do utrzymania – została w latach 1880-1902 zagospodarowana i przekształcona w kanał żeglugowy, głębokości 24 stóp (7,3 m), dostępny wówczas dla większości statków pełnomorskich. Jego szerokość utrzymywana była w granicach 100-130 m[1]. Dzięki temu miasta nad Dunajem, takie jak Tulcza, Gałacz czy Braiła stały się ważnymi portami morskimi Rumunii. Z tego też powodu odległości na Sulinie podawane są w milach morskich (poczynając od jej ujścia do morza), a nie w kilometrach, jak na obu pozostałych ramionach[2].
Zarówno Konwencja Dunajska (The danube Definitive Convention) podpisana w Paryżu w 1921 r. jak i zastępująca ją Konwencja Belgradzka (The Belgrade Convention), regulująca żeglugę na Dunaju po II wojnie światowej stwierdzają, że „Nawigacja na Dunaju odbywa się z Ulm do Morza Czarnego przez ramię Sulina”.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Przemysław Burchard. Wiosną po żaby. „Poznaj Świat”. XV (2 (171)), s. 18-23, luty 1967. Polskie Towarzystwo Geograficzne. Państwowe Wydawnictwo Naukowe. (pol.).
- ↑ Bonifaciu Sebastian, Doscănescu Nicolae, Vasiliu-Ciotoui Ioana: Przewodnik po Rumunii, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1978, s. 218-219