Brunon Widuch
Brunon Widuch (ur. 4 października 1929 w Świętochłowicach, zm. 17 sierpnia 2023[1]) – polski inżynier, hutnik.
Data i miejsce urodzenia |
4 października 1929 |
---|---|
Data śmierci |
17 sierpnia 2023 |
Zawód, zajęcie |
hutnik, inżynier mechanik |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUkończył wydział ślusarsko-mechaniczny Gimnazjum Przemysłowego Huty Florian[2] oraz wydział mechaniczny Państwowego Liceum Przemysłu Hutniczego w Nowym Bytomiu. W 1950 roku jako technik mechanik uzyskał Dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej od Szkolnej Komisji Rekrutacyjnej (uprawniał on do wstąpienia na studia wyższe bez egzaminu). W latach 1950-56 studiował w Gliwicach na Politechnice Śląskiej, na wydziale mechanicznym. Zdobył tytuł mgr inż. mechanika. Jako absolwent wyższych studiów technicznych (specjalizacja I stopnia; maszyny i urządzenia kuźnicze i walcownicze, specjalizacja II stopnia; maszyny i technologia przeróbki plastycznej) podjął pracę w Hucie Batory w Chorzowie[1].
Pracował na różnych stanowiskach, jak;
- kierownik utrzymania ruchu walcowni blach grubych,
- zastępca głównego mechanika Huty,
- główny inżynier do spraw energomechanicznych,
- przewodniczący komisji ds. oceny projektów wynalazczości[1].
Brał udział w uruchamianiu nowych urządzeń na wszystkich wydziałach produkcyjnych a przy modernizacji kontrolował podejmowane decyzje zakupowe dot. urządzeń do bezpośredniej produkcji. Reprezentował Hutę Batory w czasie negocjacji z partnerami w kraju i za granicą. Współorganizował konferencje naukowe krajowe i międzynarodowe. Zrealizowano ponad 100 jego usprawnień racjonalizatorskich. Pisał i publikował teksty z historii hutnictwa oraz przemysłu ciężkiego na Śląsku. Był współautorem monografii „Huta Batory” z 1993 roku. Uprawiał turystykę górską w Beskidach i turystykę wysokogórską w Tatrach oraz kajakarstwo, żeglarstwo i narciarstwo. Spoczywa na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie[1].
Praca społeczna
edytujDziałał w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (członek honorowy SITPH). Od 1977 roku członek Komisji Historii i Ochrony Zabytków Hutnictwa przy Zarządzie Głównym SITPH (od 1996 zastępca przewodniczącego)[1].
Odznaczenia i nagrody
edytujOdznaczenia państwowe;
edytuj- 1968 Srebrny Krzyż Zasługi,
- 1977 Złoty Krzyż Zasługi,
- 1984 Medal 40-lecia PRL,
- 1985 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1].
Odznaki i medale branżowe, m.in.;
edytuj- Ligi Obrony Kraju,
- Ligi Ochrony Przyrody,
- Naczelnej Organizacji Technicznej (w 1987 srebrna odznaka NOT, w 1992 złota odznaka NOT),
- Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (w 1981 srebrna odznaka SITPH, w 1983 złota odznaka SITPH, w 1998 medal im. Stanisława Staszica).
- Ministra Kultury i Sztuki Rzeczypospolitej Polskiej (w 1995 srebrna odznaka za opiekę nad zabytkami, w 1999 złota odznaka za opiekę nad zabytkami)[1].
Odznaki Honorowe, m.in.;
edytuj- Huty Batory,
- województwa katowickiego,
- Ministerstwa Energetyki,
- Miasta Chorzowa,
- województwa śląskiego[1].