Brutus (mitologia)
Brutus z Troi (Brut) – postać z legend arturiańskich, protoplasta Brytów, pierwszy król brytyjski, przodek króla Artura.
| |
| Inne imiona |
Brut |
|---|---|
| Występowanie | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Dzieci |
Locrinus, Albanactus, Kamber |
Brutus był synem Sylwiusza, prawnukiem mitycznego Eneasza. Matka zmarła po porodzie. Jako nastolatek w czasie polowania zabił niechcący swego ojca. Wygnany za karę z kraju został przywódcą zbuntowanych niewolników trojańskich. Podczas tułaczki dotarł z kompanami do zamieszkałego tylko przez olbrzymy Albionu. Tu założył Nową Troję (Troynovante), późniejszy Londyn.
Hildebarand Jacob w poemacie „Brutus of Trojan” napisał, że Brutus dopłynął do Totnes, w hrabstwie Devon. Upamiętnia to głaz Brutus Stone. Według miejscowej tradycji, kamień jest pierwszą rzeczą, którą nadepnął po zejściu ze statku[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Totnes – Visit South Devon [online], visitsouthdevon.co.uk [dostęp 2017-02-23] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Władysław Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, Warszawa: Rytm, 2003, ISBN 83-7399-022-4, OCLC 810855156.
- Geoffrey z Monmouth: Historia Królów Brytanii, Sandomierz: Armoryka, 2012 ISBN 978-83-62661-72-5