Cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy w Wołczynie

Cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy – prawosławna cerkiew parafialna w Wołczynie na Białorusi, w dekanacie kamienieckim eparchii brzeskiej i kobryńskiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego. Świątynia znajduje się w centrum wsi.

Cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy

Свята-Мікалаеўская царква

113Г000333
cerkiew parafialna
Widok ogólny (2014)
Państwo	Białoruś
Obwód	brzeski
Miejscowość	Wołczyn
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny (Egzarchat Białoruski)
Eparchia	brzeska i kobryńska
Wezwanie	św. Mikołaja Cudotwórcy
Wspomnienie liturgiczne	9/22 maja; 6/19 grudnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1731 Data zakończenia budowy 1731 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna Data zniszczenia • przez 1812 pożar Data odbudowy 1841 Poprzednie wyznanie greckokatolickie (zniszczona)
Dane świątyni Styl regionalny Architekt nieznany Świątynia • materiał bud. • cegła i drewno (wieża) Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 2 Liczba ikonostasów 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy wbudowana
Położenie na mapie rejonu kamienieckiego Wołczyn, cerkiew
Położenie na mapie Białorusi Wołczyn, cerkiew
Położenie na mapie obwodu brzeskiego Wołczyn, cerkiew
52°16′58,1″N 23°18′44,7″E

Historia

Pierwsza cerkiew była wzmiankowana w Wołczynie w 1586 r. Po zawarciu unii brzeskiej stała się świątynią greckokatolicką. W 1731 r. Stanisław Poniatowski zbudował nową drewnianą cerkiew, którą postawił majster z Brześcia Jan Żydowicz. Wchodziła ona w skład kompozycji przestrzennej rezydencji pałacowej w Wołczynie. Cerkiew ta spłonęła w 1812 r. i w 1828 r. wspominano ją jako nieodbudowaną. Po synodzie połockim w 1839 r. Cerkiew greckokatolicka została na ziemiach zabranych zlikwidowana, a jej obiekty zostały przejęte przez prawosławnych. Obecną cerkiew zbudowano w 1841 r. i wtedy też przypuszczalnie powstała wieża na froncie. Od 1903 r. przy cerkwi działała szkoła parafialna.

Cerkiew w trakcie remontu (2008)

Architektura

Cerkiew została zbudowana w stylu regionalnym z domieszką baroku i stylu bizantyjsko-rosyjskiego. Dzwonnicę-wieżę wykonano z drewna o charakterystycznym bizantyjsko-rosyjskim stylu; zwieńczono ją złocistą cebulastą kopułką. Nad wejściem do świątyni znajduje się ikona patronalna. Nawę pokrywa dwuspadowy dach, wykonany z niebieskiej blachy, z osadzoną na środku kopułą. Na tylnej części znajduje się apsyda z trójspadowym dachem i zakrystia. Na elewacji świątyni widnieją barokowe białe rzeźbienia.