Dżedefhor
Dżedefhor – domniemany władca starożytnego Egiptu z IV dynastii
| władca starożytnego Egiptu | |
| Okres | |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Dzieci |
Chentkaus |
| ||||||||||
| Dżedefhor w hieroglifach |
Syn Cheopsa i jednej z jego żon Meritites. Ojciec Chentkaus, matki władców Sahure i Neferikare. Niektórzy uczeni (D.B. Redford) sądzą, że nie był w ogóle władcą, inni (Helck, Grimal), opierając się na graffiti z okresu Średniego Państwa, widzą go wśród następców Cheopsa. Po śmierci Kawaba był głównym konkurentem Dżedefre w walce o władzę, ale tę walkę przegrał. Po śmierci Dżedefre mógł wstąpić na tron, jego panowanie było jednak krótkie, prawdopodobnie kilkumiesięczne, w 2546 r. p.n.e. (Kwiatkowski).
Zgodnie z tradycją był pisarzem, autorem Nauk Dżedefhora, którą starożytni uczniowie poznawali w szkole i której fragmenty stały się przysłowiowe. Uchodził za odkrywcę czterech najważniejszych rozdziałów Księgi umarłych. Był poważanym uczonym i znawcą tekstów grobowych już za czasów panowania swojego ojca Cheopsa. Zmarł w okresie panowania Menkaure (Mykerinosa).
Występuje w Pieśni Harfiarza i w Papirusie Westcar: to właśnie on wprowadza czarodzieja Dżedi do swego ojca. Mity wytworzone wokół jego postaci utrudniają ocenę roli historycznej, jaką odegrał.
Pochowany w mastabie w Gizie (Schneider) lub w piramidzie w Sakkarze (Kwiatkowski). Nieukończona mastaba została celowo zniszczona, nie wiadomo jednak, czy była to zemsta, czy dzieło rabusiów.
Bibliografia edytuj
- Nicolas Grimal, Dzieje starożytnego Egiptu, Adam Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 81 – 82, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
- Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, s. 140, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
- Schneider Th. „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 118, ISBN 83-01-13479-8