Wikipedia

David Wright (baseballista)

amerykański baseballista

David Allen Wright (ur. 20 grudnia 1982) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego w New York Mets. Od 2013 kapitan tego zespołu. Siedmiokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, dwukrotny zdobywca Złotej Rękawicy, dwukrotny zdobywca Silver Slugger Award. Rekordzista klubowy między innymi pod względem liczby uderzeń i RBI. Nosi przydomek Captain America.

David Wright
Ilustracja
trzeciobazowy
Pełne imię i nazwisko

David Allen Wright

Pseudonim

Captain America

Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1982
Norfolk

Odbijał

prawą

Rzucał

prawą

Debiut

21 lipca 2004

Ostatni występ

29 września 2018

Statystyki
Średnia uderzeń

0,296

Home runy

242

Uderzenia

1777

RBI

970

Kariera klubowa
Lata Kluby
2004–2016, 2018 New York Mets

Minor League Baseball edytuj

Po ukończeniu szkoły średniej w 2000, otrzymał ofertę stypendium z Georgia Tech, jednak po wyborze w pierwszej rundzie draftu w czerwcu 2001 z numerem 38. przez New York Mets, zdecydował się podpisać kontrakt z organizacją tego klubu[1]. Zawodową karierę rozpoczął od występów w Kingsport Mets (poziom Rookie). Następnie w 2002 grał w Capital City Bombers (Class A), a w 2003 St. Lucie Mets (Class A Advanced)[2].

Na początku 2004 został zaproszony do zespołu New York Mets na występy w spring training, jednak po jego zakończeniu został odesłany do Binghamton Mets (Double A), w którym rozegrał 60 meczów i uzyskał średnią 0,363, zdobył 10 home runów i zaliczył 40 RBI. W czerwcu został przesunięty do zespołu Norfolk Tides (Triple A), gdzie w 31 spotkaniach osiągnął średnią 0,298[1][2].

Major League Baseball edytuj

New York Mets edytuj

21 lipca 2004 otrzymał powołanie do 40-osobowego składu New York Mets i tego samego dnia zadebiutował w Major League Baseball na trzeciej bazie w meczu przeciwko Montreal Expos na Shea Stadium[3]. Dzień później w spotkaniu z Expos zaliczył pierwsze uderzenie (double) w MLB[4]. 26 lipca 2004 w meczu z Expos rozegranym na Stadionie Olimpijskim w Montrealu zdobył pierwszego home runa w MLB[1]. Pierwszy sezon w MLB zakończył ze średnią 0,299, ponadto zdobył 14 home runów i zaliczył 40 RBI[3].

 
David Wright podczas spring training w 2007 roku

W lipcu 2006 otrzymał najwięcej głosów spośród trzeciobazowych od kibiców wybierających zawodników do Meczu Gwiazd, który odbył się 11 lipca 2006. W swoim pierwszym podejściu w All-Star Game zdobył home runa w drugiej połowie drugiej zmiany po narzucie Kenny'ego Rogersa, dając prowadzenie NL All-Star Team 1–0. Dzień wcześniej wystąpił w Home Run Derby, gdzie przegrał w rundzie finałowej z Ryanem Howardem z Philadelphia Phillies[1]. 6 sierpnia 2006 podpisał nowy, sześcioletni kontrakt wart 55 milionów dolarów[5] W tym samym roku po raz pierwszy wystąpił w play off. Mets dotarli do National League Championship Series, w których ulegli St. Louis Cardinals 3–4[1]. W listopadzie 2006 wziął udział w MLB Japan All-Star Series, serii meczów między zespołami gwiazd z MLB i NPB[6].

 
David Wright w 2008

10 lipca 2007 po raz drugi z rzędu wyszedł w wyjściowym składzie NL All-Star Team[1]. W sezonie 2007 został uznany najlepszym obrońcą spośród trzeciobazowych i zdobył pierwszą w karierze Złotą Rękawicę. Ponadto uzyskał średnią 0,325, zaliczył 107 RBI, zdobył 30 home runów, skradł 34 bazy i został trzecim w historii klubu zawodnikiem, który wstąpił do Klubu 30–30[1][3]. Otrzymał również nagrodę Silver Slugger Award, a w głosowaniu do nagrody MVP National League zajął 4. miejsce[1]. W 2008 wystąpił jako rezerwowy w swoim trzecim Meczu Gwiazd i po raz drugi z rzędu został nagrodzony Złotą Rękawicą i Silver Slugger Award[1].

13 kwietnia 2009 w meczu przeciwko San Diego Padres, został pierwszym baseballistą New York Mets, który zdobył home runa na nowo wybudowanym stadionie Citi Field[7]. W lipcu 2009 po raz czwarty z rzędu zagrał w All-Star Game i po raz trzeci w wyjściowym składzie[3]. 15 sierpnia 2009 w spotkaniu z San Francisco Giants został uderzony piłką w głowę po narzucie Matta Caina, po czym zmuszony był pauzować przez dwa tygodnie[8].

5 kwietnia 2010 w meczu otwarcia z Florida Marlins na Citi Field zdobył home runa w pierwszym podejściu[9]. 27 kwietnia 2010 w spotkaniu z Los Angeles Dodgers został najmłodszym zawodnikiem w historii klubu, który osiągnął pułap 1000 uderzeń[10]. W czerwcu 2010 osiągnął średnią 0,404, zdobył 6 home runów, zaliczył 29 RBI i został wybrany najlepszym baseballistą miesiąca[3]. 13 lipca 2010 po raz piąty z rzędu wystąpił w Meczu Gwiazd i po raz czwarty w wyjściowym składzie[3]. W maju 2011 doznał kontuzji pleców, co wykluczyło go z gry na dwa miesiące[1][11].

25 kwietnia 2012 w meczu przeciwko Miami Marlins na Citi Field ustanowił klubowy rekord zaliczając 735. RBI i wyprzedził w tej klasyfikacji Darryla Strawberry'ego[12]. W lipcu 2012 zajął 2. miejsce w głosowaniu kibiców do wyjściowego składu NL All-Star Team za Pablo Sandovalem z San Francisco Giants[13]. 24 sierpnia 2012 w spotkaniu z Houston Astros zdobył 200. home runa w MLB[14], zaś 26 września 2012 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates pobił klubowy rekord należący do Eda Kranepoola, zaliczając 1419. uderzenie[15]. W głosowaniu na najbardziej wartościowego zawodnika zajął 6. miejsce[3]. W listopadzie 2012 podpisał nowy, ośmioletni kontrakt wart 138 milionów dolarów; to najwyższy kontrakt w historii klubu[16].

Przed rozpoczęciem sezonu 2013 został czwartym w historii klubu (po Johnie Franco, Garym Carterze i Keicie Hernandezie) kapitanem zespołu[1]. W czerwcu 2013 został wyznaczony na kapitana National League na lipcowe Home Run Derby[17], a po występie w Meczu Gwiazd został czwartym zawodnikiem New York Mets, który zaliczył przynajmniej siedem występów w All-Star Game[18]. 20 września 2012 w meczu przeciwko Philadelphia Phillies zdobył 221. home runa i przesunął się w klubowej klasyfikacji wszech czasów na 2. miejsce, wyprzedzając Mike'a Piazzę[19].

14 kwietnia 2015 w spotkaniu z Phillies doznał kontuzji kolana przy próbie kradzieży drugiej bazy[20]. Podczas rehabilitacji zdiagnozowano u niego również zwężenie kanału kręgowego. 10 sierpnia 2015 rozpoczął występy w St. Lucie Mets[21], a do 40-osobowego składu New York Mets powrócił dwa tygodnie później[22]. W tym samym roku zagrał w pięciu meczach World Series, w których Mets przegrali z Kansas City Royals 1–4[3].

21 maja 2016 w meczu z Milwaukee Brewers na Citi Field przy stanie 4–4 i wszystkich bazach zajętych, zaliczył zwycięskie RBI single[23]. 16 czerwca 2016 z powodu dyskopatii szyjnej zmuszony był przejść operację[24], co wykluczyło go z gry do końca sezonu 2017[25][26].

Po raz ostatni zagrał 29 września 2018 w meczu przeciwko Miami Marlins[27].

World Baseball Classic edytuj

 
David Wright podczas turnieju World Baseball Classic w 2009 roku

W 2009 był w składzie reprezentacji Stanów Zjednoczonych na turnieju World Baseball Classic[28]. 17 marca w meczu z Portoryko zaliczył walk-off hit w drugiej połowie dziewiątej zmiany, co dało awans Amerykanom do dalszej części turnieju[29].

Po raz drugi w World Baseball Classic wystąpił w 2013 roku[30]. W wygranym przez USA 6–2 meczu grupowym z reprezentacją Włoch, zdobył grand slama[31], a w spotkaniu drugiej rundy przeciwko Portoryko zaliczył 5 RBI, po czym zyskał przydomek Captain America[32].

Działalność charytatywna edytuj

W 2005 roku założył fundację David Wright Foundation, której początkowo celem było wspieranie osób ze stwardnieniem rozsianym[33]. Inauguracyjna impreza fundacji miała miejsce w 16 grudnia 2005 w klubie członków New York Stock Exchange[34]. W późniejszym okresie fundacja rozszerzyła zakres udzielanej pomocy, między innymi również dla dzieci, wspierając edukację i poprawę jakości ich życia[33].

Rekordy klubowe edytuj

Stan na koniec sezonu 2016[35]

Osiągnięcie Rekord
Najwięcej RBI
970
Najwięcej double'ów
390
Najwięcej baz ogółem
2945
Najwięcej runów
949
Najwięcej uderzeń
1777
Najwięcej extra base hits
658
Najwięcej sacrifice flies
65
Najwięcej baz za darmo
761

Nagrody i wyróżnienia edytuj

 
David Wright podczas parady przed Meczem Gwiazd w St. Louis 14 lipca 2009
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
7× All-Star 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013 [36]
2× Gold Glove Award 2007, 2008 [37]
2× Silver Slugger Award 2007, 2008 [38]
30–30 club 2007 [39]

Statystyki edytuj

Legenda
     G Liczba rozegranych meczów Wyg. Wygrana zespołu w postseason
 Przeg. Przegrana zespołu w postseason    P Przeciwnik w postseason
     S Serie w postseason

Sezon zasadniczy[3]

Sezon Klub G PA AB R H 2B 3B HR RBI SB CS BB SO BA OBP SLG OPS
2004 NYM 69 283 263 41 77 17 1 14 40 6 0 14 40 0,293 0,332 0,525 0,857
2005 NYM 160 657 575 99 176 42 1 27 102 17 7 72 113 0,306 0,388 0,523 0,912
2006 NYM 154 661 582 96 181 45 5 26 116 20 5 66 113 0,311 0,381 0,531 0,912
2007 NYM 160 711 604 113 196 42 1 30 107 34 5 94 115 0,325 0,416 0,546 0,963
2008 NYM 160 736 626 115 189 42 2 33 124 15 5 94 118 0,302 0,390 0,534 0,924
2009 NYM 144 618 535 88 164 39 3 10 72 27 9 74 140 0,307 0,390 0,447 0,837
2010 NYM 157 670 587 87 166 36 3 29 103 19 11 69 161 0,283 0,354 0,503 0,856
2011 NYM 102 447 389 60 99 23 1 14 61 13 2 52 97 0,254 0,345 0,427 0,771
2012 NYM 156 670 581 91 178 41 2 21 93 15 10 81 112 0,306 0,391 0,492 0,883
2013 NYM 112 492 430 63 132 23 6 18 58 17 3 55 79 0,307 0,390 0,514 0,904
2014 NYM 134 586 535 54 144 30 1 8 63 8 5 42 113 0,269 0,324 0,374 0,698
2015 NYM 38 174 152 24 44 7 0 5 17 2 1 22 36 0,289 0,379 0,434 0,814
2016 NYM 37 164 137 18 31 8 0 7 14 3 2 26 55 0,226 0,350 0,438 0,788
2016 NYM 2 3 2 0 0 0 0 0 0 0 0 1 0 0,000 0,333 0,000 0,333
Łącznie w karierze 1585 6872 5998 949 1777 390 26 242 970 196 65 762 1292 0,296 0,376 0,491 0,867

Postseason[3]

Sezon Klub S P Wynik G PA AB R H 2B 3B HR RBI SB CS BB SO BA OBP SLG OPS
2006 NYM NLDS LAD Wyg. 3 13 12 1 4 2 0 0 4 0 0 1 4 0,333 0,385 0,500 0,885
2006 NYM NLCS STL Przeg. 7 29 25 2 4 1 0 1 2 0 0 4 4 0,160 0,276 0,320 0,596
2015 NYM NLDS LAD Wyg. 5 21 16 1 1 0 0 0 2 0 0 5 7 0,063 0,286 0,063 0,348
2015 NYM NLCS CHC Wyg. 4 18 14 5 4 2 0 0 1 1 0 4 5 0,286 0,444 0,429 0,873
2015 NYM WS KCR Przeg. 5 25 24 1 5 0 0 1 4 0 1 1 8 0,208 0,240 0,333 0,573
Łącznie w karierze 24 106 91 10 18 5 0 2 13 1 1 15 28 0,198 0,311 0,319 0,630

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k David Wright — Biography. jockbio.com. [dostęp 2016-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 października 2004)]. (ang.).
  2. ↑ a b David Wright Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-01-18]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j David Wright Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-01-18]. (ang.).
  4. ↑ Expos play long ball in victory over Mets. espn.com. [dostęp 2016-01-18]. (ang.).
  5. ↑ Mets sign Wright to six-year, $55M extension. espn.com. [dostęp 2016-01-18]. (ang.).
  6. ↑ 2006 All-Star Series in Japan. mlb.com. [dostęp 2016-01-18]. (ang.).
  7. ↑ Mets fall behind early but rally falls short as Padres win Citi Field debut. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  8. ↑ Helton homers as Rockies snap five-game losing skid. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  9. ↑ Wright's homer, Santana's 6 innings lead Mets past Marlins. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  10. ↑ David Wright Becomes Youngest New York Met To 1,000 Hits. bleacherreport.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  11. ↑ David Wright has stress fracture. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  12. ↑ David Wright homers, sets Mets record for RBIs in win vs. Marlins. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  13. ↑ Sandoval catches Wright, Dickey a Star. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  14. ↑ Astros defeat Mets for Tony DeFrancesco's first win. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  15. ↑ David Wright breaks Mets' all-time hits record in win vs. Pirates. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  16. ↑ Mets, Wright make a deal to run through 2020. mets.com. [dostęp 2012-12-01]. (ang.).
  17. ↑ N.Y. players are HR Derby captains. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  18. ↑ Mets All-Stars. mets.mlb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  19. ↑ Wright homers in return, Mets top Phillies 6-4. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  20. ↑ Harvey wins in return to Citi Field; Mets beat Phillies 6-5. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  21. ↑ David Wright to rehab with St. Lucie Mets. milb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  22. ↑ Wright homers in return; Mets hit 8, beat Phillies 16-7. espn.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  23. ↑ Wright swings away, gives Mets 5-4 comeback win over Brewers. espn.com. [dostęp 2016-07-24]. (ang.).
  24. ↑ Mets' Wright undergoes neck surgery. mets.mlb.com. [dostęp 2016-07-24]. (ang.).
  25. ↑ David Wright: Neck issue 'beyond something that can be rushed'. espn.com. [dostęp 2016-11-20]. (ang.).
  26. ↑ Lack of progress jeopardizing Wright's season. mlb.com. [dostęp 2017-10-07]. (ang.).
  27. ↑ Mets captain David Wright says goodbye, walks off to long ovation. espn.com. [dostęp 2018-10-04]. (ang.).
  28. ↑ 2009 WBC Rosters. worldbaseballclassic.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  29. ↑ David Wright leads USA to 6-5 win. baseball-reference.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  30. ↑ Wright to anchor third base for Team USA. mlb.com. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
  31. ↑ US controls its Classic destiny thanks to Wright. baseball-reference.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  32. ↑ 'Captain America' name suits Wright just fine. mlb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  33. ↑ a b David Wright Bio. mlb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  34. ↑ David Wright Foundation - Photos. mlb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  35. ↑ All-Time Leaders. mets.mlb.com. [dostęp 2016-01-19]. (ang.).
  36. ↑ David Wright Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2013-07-21]. (ang.).
  37. ↑ National League Gold Glove Award Winners. baseball-reference.com. [dostęp 2012-08-25]. (ang.).
  38. ↑ Silver Slugger winners. mlb.com. [dostęp 2012-08-25]. (ang.).
  39. ↑ With home run, David Wright joins 30-30 club. nydailynews.com. [dostęp 2012-08-25]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Wright_(baseballista)&oldid=72234450”