Wikipedia

Dead Can Dance (1981–1998)

box set Dead Can Dance

Dead Can Dance (1981–1998) – album kompilacyjny zespołu Dead Can Dance, wydany jako box set (3CD+DVD) 6 listopada 2001 roku Stanach Zjednoczonych nakładem wytwórni 4AD i Rhino Records[1] oraz 19 listopada w Wielkiej Brytanii nakładem 4AD[2].

Dead Can Dance (1981–1998)
Wykonawca kompilacji
Dead Can Dance
Wydany

6 listopada 2001 (USA),
19 listopada 2001 (UK)

Gatunek

world music, folk, rock

Długość

CD1: 1:16:18, CD2: 1:17:45, CD3: 1:11:23

Wydawnictwo

4AD

Producent

Brendan Perry, Lisa Gerrard, Mark Magidson (producent filmowy)

Oceny
Przejdź do sekcji „Odbiór”
Album po albumie
Spiritchaser
(1996) 		Dead Can Dance (1981–1998)
(2001) 		Wake
(2003)

Album edytuj

4-płytowy box set Dead Can Dance 1981–1998 dokumentuje 17-letnią współpracę zespołu z wytwórnią 4AD. Na trzech płytach audio znalazły się kluczowe nagrania z 7 albumów studyjnych i EP-ki Garden of the Arcane Delights a także szereg wcześniej niewydanych występów. Wśród nich znajduje się kompletna sesja Johna Peela, zarejestrowana 19 listopada 1983 roku i nadana przez niego dziewięć dni później. Dwa z występów: „Labour of Love” i „Orion” – to wcześniej nie wydane utwory. Inne rzadkie nagrania radiowe to „Sloth” i „The Wind That Shakes the Barley” pochodzące z występu Perry’ego i Gerrard 10 sierpnia 1993 roku w programie KCRW Morning Becomes Eclectic. Trzy płyty audio uzupełniła dwuwarstwowa płyta DVD z 70-minutowym filmem dokumentalnym Marka Magdisona Toward the Within oraz promocyjne teledyski do utworów: „The Carnival Is Over”, „The Host of the Seraphim”, „Yulunga (Spirit Dance)”, „Frontier” i „The Protagonist”[3].

Lista utworów edytuj

Zestaw utworów[2]:

Disc 1:

1. Frontier (Demo) 3:01
2. Labour Of Love (Radio) 3:57
3. Ocean (Radio) 3:39
4. Orion (Radio) 3:29
5. Threshold (Radio) 4:10
6. Carnival Of Light (Radio) 3:19
7. In Power We Entrust The Love Advocated 4:07
8. De Profundis (Out Of The Depths Of Sorrow) 4:00
9. Avatar 4:35
10. Enigma Of The Absolute 4:15
11. Summoning Of The Muse 4:58
12. Anywhere Out Of The World 5:08
13. Windfall 3:33
14. Cantara 5:59
15. In The Kingdom Of The Blind The One-Eyed Are Kings 4:12
16. Bird 5:01
17. The Protagonist 8:55
1:16:18

Disc 2:

1. Severance 3:23
2. The Host Of Seraphim 6:19
3. Song Of Sophia 1:28
4. The Arrival & The Reunion 1:42
5. Black Sun 4:58
6. The Promised Womb 3:26
7. Saltarello 2:37
8. The Song Of The Sibyl 3:47
9. Spirit 5:02
10. Yulunga 6:56
11. The Ubiquitous Mr. Lovegrove 4:35
12. Sloth (Radio) 2:40
13. Bylar 6:43
14. The Carnival Is Over 5:45
15. The Spider's Stratagem 6:42
16. The Wind That Shakes The Barley (Radio) 2:32
17. How Fortunate The Man With None 9:10
1:17:45

Disc 3:

1. I Can See Now 2:56
2. American Dreaming 4:30
3. Tristan 1:49
4. Sanvean 3:47
5. Rakim 5:39
6. Gloridean 5:52
7. Don't Fade Away 5:10
8. Nierika 5:45
9. Song Of The Nile 8:01
10. Sambatiki 7:32
11. Indus 9:25
12. The Snake & The Moon (Edit) 4:14
13. The Lotus Eaters 6:43
1:11:23

DVD:

Toward the Within with additional videos

Odbiór edytuj

Opinie krytyków edytuj

Oceny łączne
Publikacja Ocena
Album of the Year 85/100[4]
Recenzje
Publikacja Ocena
AllMusic  [3]
The Guardian  [5]
Prog Archives 4.62/5[6]
RYM 4.23/5[7]

Według Lindsaya Planera z AllMusic takie utwory jak: „The Song of the Seraphim”, „The Carnival Is Over”, „Sanvean”, „American Dreaming” i „The Ubiquitous Mr. Lovegrove” są świadectwem stylistyki zespołu, kumulującej w sobie wpływy od europejskiego folku poprzez muzykę średniowiecza i renesansu do współczesnego worldbeatu. „Zarówno dla zwykłego entuzjasty, nie chcącego inwestować w każdy album, jak i dla kolekcjonera dążącego do zdobycia całego zbioru płyt, dźwiękowy i wizualny przeglad zawarty na tym kompendium daleko wykracza poza A Passage in Time – jedyną dotychczasową kompilację zawierającą odkrywcze dokonania tego tragicznie niedocenionego zespołu” – ocenia recenzent[3].

Zdaniem Johna Aizlewooda z dziennika The Guardian box set 1981-1998 „ukazuje australijski duet, który był nieustannie pretensjonalny, ale także pionierski, z ich filmowym, niemal ambientowym podejściem i odwagą w używaniu średniowiecznych instrumentów, takich jak altówka w porywającym 'The Arrival & The Reunion'”[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dead Can Dance – 1981–1998. Discogs. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  2. ↑ a b Dead Can Dance – 1981–1998. Discogs. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  3. ↑ a b c Lindsay Planer: 1981-1998 – Dead Can Dance. AllMusic. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  4. ↑ Album of the Year: Dead Can Dance – 1981-1998. Album of the Year. [dostęp 2023-08-18]. (ang.).
  5. ↑ a b John Aizlewood: Greatest hits round-up. The Guardian. [dostęp 2023-08-18]. (ang.).
  6. ↑ Dead Can Dance – Dead Can Dance (1981-1998) reviews. Prog Archives. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  7. ↑ Dead Can Dance 1981-1998 by Dead Can Dance. RYM. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dead_Can_Dance_(1981–1998)&oldid=71073731”