Dziurawa Przełęcz (Tatry Zachodnie)

Dziurawa Przełęcz (słow. Deravá, Pod Deravou) – położona na wysokości 1836 m[1][2] przełęcz w grani głównej Tatr Zachodnich pomiędzy Łopatą (1957 m) a Wołowcem (2063 m). Jej północne stoki opadają stromo do piarżystego kotła Doliny Chochołowskiej Wyżniej, a południowe do Kotła Jamnickich Stawów, będącego najwyższym piętrem Doliny Jamnickiej. Jest to dość głęboko wcięta przełęcz (leży 121 m niżej niż szczyt Łopaty)[3].

Dziurawa Przełęcz
Ilustracja
Dziurawa Przełęcz. Powyżej przełęczy Łopata i Jarząbczy Wierch
Państwo

 Polska
 Słowacja

Wysokość

1836 m n.p.m.

Pasmo

Karpaty, Tatry Zachodnie

Sąsiednie szczyty

Łopata, Wołowiec

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Dziurawa Przełęcz”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dziurawa Przełęcz”
Ziemia49°12′20,0″N 19°46′24,0″E/49,205556 19,773333

Przełęcz położona jest w zębatej grani zbudowanej z granodiorytów rohackich. Jej rejon porośnięty jest niską roślinnością z sitem skuciną. Występuje też tutaj saussurea wielkogłowa – bardzo rzadka roślina, w Polsce występująca tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach[4]. Nieco za przełęczą, w kierunku Łopaty, znajduje się niewielkie skalne okno, od którego pochodzi nazwa przełęczy[5].

Dziurawa Przełęcz w grani poniżej Łopaty. W dole Jamnickie Stawy
Skalne okno w okolicach przełęczy

Szlaki turystyczne edytuj

  szlak biegnący główną granią, odcinek od Wołowca przez Dziurawą Przełęcz, Łopatę, Jarząbczy Wierch, Starorobociański Wierch i Błyszcz do Pyszniańskiej Przełęczy. Czas przejścia z Wołowca na Jarząbczy Wierch: 2:10 h, z powrotem 1:50 h

Przypisy edytuj

  1. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
  2. Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Dane pomiarowe z lotniczego skaningu laserowego.
  3. Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5.
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
  5. Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.