Eklezja i Synagoga
Eklezja i Synagoga (z łac. ecclesia – kościół i gr. synagoge – zebranie) – w sztukach plastycznych przedstawienie dwóch kobiet, personifikujących Stary i Nowy Testament.
Eklezja ukazywana jest jako królowa, z koroną, krzyżem i kielichem, podczas gdy Synagoga ma zawiązane oczy, złamaną włócznię, spuszczoną głowę i wypadające z rąk tablice Mojżeszowe. Odnosi się to do rozumienia Starego Testamentu jako przygotowania i zapowiedzi Nowego, nieprzyjętego przez Żydów. Stąd Synagoga przedstawiona jest jako osoba zaślepiona, której złamana włócznia i upadające tablice wyrażają utratę praw, a Eklezja, wyobrażająca chrześcijaństwo, jest zwycięską królową[1].
Tego typu przedstawienia pojawiają się w sztuce chrześcijańskiej od IX wieku[2]. Jednym z najbardziej znanych realizacji Eklezji i Synagogi są gotyckie rzeźby z katedry w Strasburgu z ok. 1230 roku, umieszczone po dwóch stronach portalu południowego.
W Polsce obie postacie widoczne są w kontekście ewangelicznej przypowieści (Mt. 25, 1) o pannach roztropnych i nierozsądnych na Bramie Złotej na Zamku Wysokim w Malborku: panny roztropne wiedzie Eklezja, nierozsądne – Synagoga.
Przypisy edytuj
- ↑ W. Koch, Style w architekturze, Warszawa 1996, s. 438.
- ↑ Irene Pabst, The interpretation of the Sarah-Hagar-stories in rabbinic and patristic literature. Sarah and Hagar as female representations of identity and difference
