Ford C-3
Ford C-3 – amerykański samolot transportowy z lat 30. XX wieku, używana przez United States Army Air Corps (USSAC) wojskowa wersja samolotu Ford Trimotor 4-AT-13.
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Stout Metal Airplane Division of the Ford Motor Company |
| Typ |
samolot transportowy |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
23,72 m |
| Długość |
15,32 m |
| Wysokość |
3,86 m |
| Powierzchnia nośna |
77,6 m² |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| United States Army Air Corps | |
Historia edytuj
W lutym 1928 USAAC zakupił jeden egzemplarz samolotu transportowego Ford Trimotor (4-AT-13) do jego ewaluacji do roli lekkiego samolotu transportowego i pasażerskiego[1][2]. 8 lutego samolot został dostarczony do bazy Wright Field, gdzie otrzymał oznaczenie XC-3 (numer seryjny 28-348), po zakończeniu testów został przemianowany na C-3 i wszedł do normalnej służby[1]. W czasie służby samolot wielokrotnie powracał do Wright Field lub Fairfield Air Depot, gdzie używany był do różnego rodzaju testów. Został wycofany ze służby w lipcu 1932[1][3].
Zamontowane na skrzydłach silniki samolotu miały unikatowy i skomplikowany system wydechowy, który odprowadzał gazy spalinowe poprzez krawędź natarcia skrzydła ponad jego górna powierzchnią[1]. Poważnym problemem takiego rozwiązania była bliskość gorących rur wydechowych do znajdujących się w skrzydłach zbiorników paliwowych[1]. Po zmianie tego systemu na mniej złożony i bardziej tradycyjny, w 1929 Armia zakupiła dziewięć następnych samolotów (numery seryjne: 29-220/226[4]) tego typu, z silnikami o większej mocy, które otrzymały oznaczenie C-3A[2][1]. W latach 20. i 30. zwyczajowo przydzielano tylko jeden lub dwa samoloty transportowe do każdej bazy USAAC i siedem samolotów C-3A służyło w sześciu różnych bazach Bolling Field, Brooks Field, Fort Crockett, Mitchel Field, Selfridge Field i Wright Field[4].
W połowie 1929 wszystkie siedem C-3A otrzymało nowe silniki o większej mocy i - zgodnie z ówczesnymi zasadami nazewnictwa samolotów Armii - nowe oznaczenia: C-9[5][3]. Wszystkie samoloty tego typu zostały wycofane ze służby do końca 1936[3][5].
Ostatni z C-9, numer seryjny 29-226, został w styczniu 1936 użyty do przeprowadzenia testów odporności samolotów krytych metalem na ogień z karabinów maszynowych[5]. Zbiorniki paliwa zostały częściowo napełnione benzyną lotniczą i włączono silniki samolotu pracujące na niskich obrotach[5]. Samolot został dwukrotnie ostrzelany dwoma długimi seriami i na początku trzeciej serii stanął w płomieniach[5]. Płonący samolot został całkowicie zniszczony w wybuchu, a eksperyment dowiódł niezaskakujących wniosków, że karabiny maszynowe są skuteczną bronią przeciwko stojącym na ziemi i nieruchomym samolotom[5].
Dane techniczne edytuj
| Model | Silniki | Moc silników (KM) |
Masa własna (kg) |
Prędkość maks. (km/h) |
Prędkość przel. (km/h) |
Zasięg (km) | Liczba miejsc/ładunek (kg) |
Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| XC-3/C3[1] | Wright J-4 Whirlwind | 200 | 4173 | 186 | 161 | 805 | 10/680 | Nr ser. 28-348 |
| C-3A[4] | Wright R-790-3 | 235 | 4595 | 212 | 172 | 917 | 11/782 | Nr ser. 29-220/226 |
| C-9[5] | Wright R-975-1 | 300 | 4595 | 212 | 172 | 917 | 11/782 | Nr ser. 29-220/226 |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Ford C-3. nationalmuseum.af.mil. [dostęp 2013-10-08]. (ang.).
- ↑ a b E. Johnson: American Military Transport Aircraft. s. 27.
- ↑ a b c E. Johnson: American Military Transport Aircraft. s. 28.
- ↑ a b c Ford C-3A. nationalmuseum.af.mil. [dostęp 2013-10-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Ford C-9. nationalmuseum.af.mil. [dostęp 2013-10-08]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- E. R. Johnson, Lloyd S. Jones: American Military Transport Aircraft Since 1925. ISBN 978-0-7864-6269-8.