Głębokość wnikania Londonów

Głębokość wnikania Londonów – odległość charakterystyczna dla danego nadprzewodnika, wykorzystywana do opisu pola magnetycznego w jego wnętrzu. Pozwala określić, jak szybko wartość indukcji magnetycznej maleje wraz z zagłębianiem się w nadprzewodnik. Pełni ona kluczową rolę w równaniach Londonów, które wiążą to pole z gęstością prądu w nadprzewodniku. Jest ona z definicji równa:

[1],

gdzie:

– głębokość wnikania Londonów,
– masa nośnika ładunku,
przenikalność magnetyczna próżni,
– koncentracja nośników ładunku,
– ładunek elektryczny nośnika.

Typowe wartości głębokości wnikania leżą w przedziale od 50 do 500 nm.

Głębokość wnikania ma również fizyczną interpretację. Mianowicie, jeśli rozpatrzymy nadprzewodnik zajmujący półprzestrzeń, poza którym indukcja pola magnetycznego wynosi to w oparciu o równania Londonów można udowodnić, że indukcja magnetyczna wewnątrz nadprzewodnika w odległości od jego powierzchni wynosi:

Oznacza to zatem, że głębokość wnikania dla danego nadprzewodnika jest to odległość, na której pole wewnątrz niego maleje o czynnik

Nazwa pochodzi od nazwiska braci Fritza i Heinza Londonów, którzy wyprowadzili te równania[2].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Charles Kittel (2004). Introduction to Solid State Physics.
  2. F. i H. London, Electromagnetic equations of the supraconductor, Proc. Roy. Soc. 149A: 71, 1935.

Linki zewnętrzne

edytuj