Geo-IK-2

Geo-IK-2 – seria rosyjskich wojskowo-cywilnych satelitów geodezyjnych, następców serii Geo-IK, do wykonywania trójwymiarowych map powierzchni Ziemi. Planowana w latach 90. XX wieku, potem porzucona. Do projektu powrócono w 2001.

Wyniesienie pierwszego egzemplarza, Geo-IK-2 1, 1 lutego 2011, nie powiodło się i satelita wszedł na orbitę odmienną od planowanej. Start drugiego egzemplarza planowany jest na rok 2012.

Historia

NPO PM (obecnie ISS Reszetniew) planowało trzecią generację satelitów geodezyjnych od 1982. Zaproponowano 4,5 tonowego satelitę opartego na platformie Estapheta, długości 5 metrów i średnicy 2 metrów. Miał on posiadać szkielet borowo-aluminiowy, ruchome panele słoneczne, radiatory gazowo-ciekłe. Kontrola żyroskopowa anteny miała zapewniać dokładność 15 minut łuku. Statek miał być produkowany przez zakłady Krasmasz w Krasnojarsku. Satelity te miały być wynoszone rakietami Zenit.

Projekt porzucono wraz z rozpadem Związku Radzieckiego. W połowie lat 90. XX wieku wróciły do niego Wojska Kosmiczne Federacji Rosyjskiej. Satelitę przeprojektowano do użycia z mniejszą rakietą Rokot. Średnicę modułu ciśnieniowego zmniejszono do 1,3 metra, a masę satelity do 900 kg. Wykorzystuje wiele elementów statków Uragan-M (GLONASS-M), m.in. systemy zasilania, napędowe. System kontroli położenia i lotu zaczerpnięto z satelitów SESAT, Ekspress-AM i Lutch 4. Prace nad satelitą przerwano w 1997 i wrócono do nich w 2001.

Przeznaczenie

• Wojskowe:
  • Pomiary ziemskiego pola grawitacyjnego i sporządzanie map trójwymiarowych Ziemi na potrzeby naprowadzania pocisków balistycznych
• Cywilne:
  • Kartografia
  • Mapowanie ruchów tektonicznych skorupy ziemskiej
  • Monitorowanie falowania mórz

Budowa

Produkowany w oparciu o platformę Uragan-M przez zakłady ISS Reszetniew.

Wyposażony w dwa panele ogniw słonecznych. Kształt walcowaty. Masa około 1400 kg. Stabilizowany trójosiowo.

Instrumenty

• Wysokościomierz radarowy SADKO-2 – produkcji Thales Alenia Space, podobny do zastosowanych na Jason 1 i Poseidon 2
  • Masa 2 × 25 kg
  • Częstotliwość pracy: 13,5 GHz (pasmo Ku, szerokość 320 MHz) i 5,3 GHz (pasmo C, szerokość 320 MHz lub 100 MHz)
  • Długość impulsu: 105,6 mikrosekundy
  • Częstotliwość impulsów: 1800/1680 Hz (pasmo Ku); 300/420 Hz (pasmo C)
  • Rozmiar anteny: 1,2 m
  • Wzmocnienie: 42 dB (pasmo Ku); 33 dB (pasmo C)
  • Szerokość wiązki: 1,3° (pasmo Ku), 3,4° (pasmo C)
  • Zużycie energii elektrycznej: 70 W
  • Szczytowa moc kanału: 7 W (pasmo Ku), 16 W (pasmo C)
  • Akumulacja pomiarów: 128
• Odbijacze światła laserowego
• Odbiornik systemów nawigacji satelitarnej NAVSTAR-GPS i GLONASS

Drugi statek ma wynieść mikrofalowy wysokościomierz MIRAM, o lepszych osiągach.

Zobacz też

• TerraSAR-X

Bibliografia

• Gunter’s Space Page (ang.)
• Russian Space Web – historia projektu i galeria (ang.)
• Orbiter Forum (ang.)