Heliowarkocz – tzw. ogon Układu Słonecznego, a dokładniej heliosfery. Jest to strumień cząstek wiatru słonecznego ciągnący się w kierunku przeciwnym do ruchu Słońca w przestrzeni międzygwiezdnej.

Powstawanie i struktura

edytuj

Wiatr słoneczny rozchodzi się we wszystkich kierunkach od Słońca, a następnie ulega zagięciu wzdłuż heliowarkocza przez ciśnienie gazu międzygwiezdnego oraz pole magnetyczne Słońca. Czoło heliowarkocza, czyli tzw. heliopauza powstaje w miejscu, w którym ciśnienie gazu międzygwiezdnego przeważa nad ciśnieniem wiatru słonecznego. Budowa heliowarkocza podobna jest do wydłużonego ogona komety, z tą różnicą, że ogon komety formowany jest przez wiatr słoneczny, a ogon heliosfery przez cząsteczki materii międzygwiezdnej.

Odkrycie i badania

edytuj

Heliowarkocz został odkryty dzięki obserwacjom prowadzonym przez należącego do NASA satelitę naukowego IBEX[1]. Misja IBEX jest częścią programu Small Explorer[2], którego zadaniem jest wykonanie mapy obszarów leżących na granicy Układu Słonecznego. Badania pozwoliły stworzyć mapę przestrzenną, która odwzorowuje budowę heliowarkocza[3]; zebrane dane nie pozwalają obecnie na określenie jego długości.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. NASA’s IBEX Provides First View Of the Solar System’s Tail. 10 lipca 2013. [dostęp 2013-08-16].
  2. Operational Small Explorers (SMEX) Missions. [dostęp 2013-08-16].
  3. IBEX Maps Solar System's Tail. [dostęp 2013-08-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj