Henryk Stachowiak
Henryk Stachowiak (ur. 31 marca 1933 w Dechy[1], zm. 5 października 2022[2]) – polski fizyk teoretyk zajmujący się teorią metali, związany z Instytutem Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk.
Życiorys edytuj
W 1955 ukończył studia na Uniwersytecie Wrocławskim[1]. W latach 1955-1958 odbył studia apiranckie w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk[1]. Tam w 1960 obronił pracę doktorską[1]. W latach 1964-1965 przebywał na Uniwersytecie w Chicago, gdzie razem z Leopoldo Máximo Falicovem prowadził badania nad teorią efektu De Haas–Van Alphena[1]. Od 1966 do końca kariery naukowej pracował w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk[3]. W 1968 uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Efektywne przewodnictwo elektryczne mieszanin polikrystalicznych oraz metali polikrystalicznych w polu magnetycznym[4]. W 1977 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego[1].
W Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN kierował w latach 1977-1991 Zakładem Teorii Ciała Stałego, od 1992 Zakładem Teorii Metali, następnie do 2003 Zakładem Teorii Struktury Elektronowej[1][2]. Zajmował się badaniami anihilacji pozytronów[1].
Opublikował wspomnienia Czas nieutracony (2011) oraz Program dla homo sapiens. Zapiski emeryta (2016).
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. Tom IV. S-Ż, wyd. Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 2002, s. 196
- ↑ a b Henryk Stachowiak. Nekrolog.
- ↑ Pracownicy Instytutu w latach 1966−2016, w: Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych im. Włodzimierza Trzebiatowskiego Polskiej Akademii Nauk 1966-2016., s. 130
- ↑ Uniwersytet Wrocławski: Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii; Wydział Matematyki i Fizyki, Wydział Matematyki i Informatyki; Wydział Chemii, Wydział Fizyki i Astronomii. Wykaz habilitacji za lata 1945-2010