Hińczowa Turniczka

Hińczowa Turniczka (niem. Hinzenseetürmchen, słow. Hincova vežička, węg. Hincó-tavi-tornyocska[1], ok. 2360 m) – turniczka w Wołowym Grzbiecie (Volí chrbát) w Tatrach Wysokich. Znajduje się w głównej grani Tatr na granicy polsko-słowackiej pomiędzy Hińczową Szczerbiną (Hincova štrbina, ok. 2355 m) a Hińczową Przehybą (Vyšná Hincova priehyba, ok. 2345 m)[2].

Hińczowa Turniczka
Ilustracja
Widok z Niżnich Rysów
Państwo

 Polska
 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

ok. 2360 m n.p.m.

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Hińczowa Turniczka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Hińczowa Turniczka”
Ziemia49°10′50,8″N 20°04′08,7″E/49,180778 20,069083

Odcinek grani z Hińczową Turniczką oddziela słowacką Dolinę Hińczową od znajdującego się w Polsce Czarnostawiańskiego Kotła. Z obydwu przełączek można na Hińczową Turniczkę wejść bez większych trudności. Na południowy zachód opada z turniczki żebro rozdzielające depresje opadające z przełączek po obydwu jej stronach. Żebro to ma wysokość około 120 m i czym niżej, tym bardziej stromieje. W jego górnej części znajduje się siodełko, przez które prowadzi wariant drogi wspinaczkowej wiodącej granią Wołowego Grzbietu. Ku północnemu wschodowi opada ze szczytu turniczki krótki filarek oddzielający rynny opadające z przełączek. Obydwie rynny łączą się z sobą około 40 m poniżej szczytu Hińczowej Turniczki i przekształcają w depresję, która niżej tworzy komin[2].

Południowo-zachodnim żebrem Hińczowej Turniczki prowadzi droga wspinaczkowa. Ma trudność III w skali UIAA, a czas jej przejścia od Ścieżki Obejściowej wynosi 15 min. Pierwsze przejście: Iwona i Andrzej Skłodowscy 5 października 2005 r.[2]

Nazwę przełączce nadał Władysław Cywiński[2].

Widok z Wyżniej Koprowej Przełęczy

Przypisy edytuj

  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. a b c d Władysław Cywiński, Wołowy Wierch, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2006, ISBN 83-7104-037-7.