Wikipedia

Hokushin ittō-ryū

Hokushin Ittō-ryu Hyōhō (Jap. 北辰一刀流兵法) to starodawna japońska szkoła szermierki i kunsztu wojennego kategorii koryū (古流). Została założona przez Chibę Shūsaku Narimasę (千葉周作成政, 1794-1856) pod koniec okresu Edo w 1821 roku. Jej założyciel był jednym z ostatnich mistrzów, który został utytułowany jako Kensei (Święty miecza)[1].

Ōtsuka Yōichirō Masanori-Sōke (6. Szef szkoły) i Ōtsuka Ryūnosuke Masatomo (7. Szef szkoły) podczas demonstracji Kumitachi-kata 天 (ten, pl. Niebo)
Ōtsuka Yōichirō Masanori-Sōke (6. Szef szkoły) i Ōtsuka Ryūnosuke Masatomo (7. Szef szkoły) podczas demonstracji Kumitachi-kata 天 (ten, pl. Niebo)

Curriculum i charakterystyki edytuj

Curriculum szkoły obejmuje kenjutsu, battōjutsu, naginata-jutsu oraz ju-jutsu. Istotą szkoły jest jednakże walka długim i krótkim mieczem (Katana i Wakizashi)[2].

Hokushin Ittō-ryū to „szkoła pojedynkowania”, która koncentruje się na prostych i szybkich technikach, unikając zbędnych ruchów. Kiri-Otoshi jest jedną z charakterystycznych technik tej szkoły. Polega ona na przełamaniu i kontroli obrony przeciwnika poprzez bardzo szybkie cięcia oraz pchnięcia mieczem na linii środkowej. Głowna idea Hokushin Ittō-ryū mówi, że idealna technika zawiera obronę oraz atak w jednym ruchu.

Charakterystycznym dla treningu jest również korzystanie z Onigote (bardzo grube rękawice treningowe), które są używane w różnych Kumitachi-kata (ćwiczeniach z partnerem)[3]. Ta metoda treningowa stała się jednak mniej popularna wraz z pojawieniem się Bogu i Shinai[4].

Hokushin Ittō-ryū jest jedną z niewielu pozostałych ryūha, które trenują Kumitachi ostrymi mieczami. Jest wymagane, aby osoba zdająca egzamin na Shihana(Chumokuroku/Menkyo), była w stanie wykonać każdą technikę kumitachi i battōjutsu prawdziwym mieczem. Jest to co prawda niebezpieczny warunek, ale zapewnia on, że umiejętności każdego Shihana są utrzymywane na bardzo wysokim poziomie.

Sławni szermierze edytuj

Pod koniec okresu Bakumatsu (1853-1867) Hokushin Ittō-ryū była jedną z trzech największych i najbardziej znanych szkół w całej Japonii. Uczniowie Hokushin Ittō-ryū mieli również wielki wpływ na rozwój kendo w pod koniec XIX wieku.

Niektóre z najbardziej znanych osób:

  • Sakamoto Ryoma, znany rewolucjonista
  • Itō Kashitarō, doradca wojskowy Shinsengumi
  • Yamaoka Tesshū, założyciel Ittō Shōden Mutō-Ryu
  • Chiba Sana, córka 1. szefa Chiba-Dōjō
  • Yamanami Keisuke, zastępca dowódcy Shinsengumi
  • Tōdō Heisuke, dowódca 8. jednostki Shinsengumi
  • Yoshimura Kanichirō, nauczyciel kenjutsu dla jednostek Shinsengumi
  • Negishi Shorei, 13. Sōke Annaka-Han Аraki-ryū oraz założyciel Negishi-ryū (Shuriken jutsu)
  • Okada Sadagoro, znany szermierz z okresu Bakumatsu i Meiji, a także 14. Sōke Annaka-Han Аraki-ryū
  • Naitō Takaharu, odegrał kluczową rolę w rozwoju współczesnego kendo
  • Takano Sasaburō, odegrał kluczową rolę w rozwoju współczesnego kendo
  • Monna Tadashi, jeden z pionierów współczesnego kendo
  • Mochida Moriji, jeden z najsłynniejszych kendōka XX wieku.

Stopnie wtajemniczenia edytuj

Hokushin Ittō-ryū ma trzy stopnie nauczania:

  • Shoden 初伝 (początek przekazu, początkujący)
  • Chūden 中伝 (połowa przekazu, zaawansowany)
  • Okuden 奥伝 (koniec przekazu, mistrz)

Hokushin Ittō-ryū, jak i wiele innych koryū, zachowała swoje tradycyjne stopnie wtajemniczenia i nie używa nowoczesnych stopni jak dan czy kyu. Szkoła ta nadal wystawia Makimono (zwoje) i Inka-jō (Menjō/Certyfikaty). Pięcioma tradycyjnymi zwojami Hokushin Ittō-Ryū są:

  1. Kirigami 剪紙
  2. Hatsu Mokuroku 初目録
  3. Kajō Mokuroku / Seigandenju 箇条目録 / 星眼伝授
  4. Chū Mokuroku / Menkyo 中目録 / 免許 (opanowanie wszystkich technik)
  5. Dai Mokuroku / Menkyo Kaiden 大目録 / 免許皆伝 (opanowanie stylu)

Oprócz tego, istnieje jeszcze tak zwany Naginata Mokuroku 長刀目録, który zakłada opanowanie wszystkich technik Naginata-jutsu. Zwój Naginata Mokuroku jest zwykle wręczany wraz z Chū Mokuroku.

Genealogia edytuj

Główne linie przekazu edytuj

W okresie Edo istniały dwie główne linie przekazu. Edo-Genbukan, która została zapoczątkowana poprzez założyciela stylu Chibę Shūsaku Narimasę oraz Chiba-Dōjō, która należała do młodszego brata Chiby Sadakichiego Masamichi. Linia Edo Genbukan wygasła w połowie okresu Meiji. Linia Chiba-Dōjō istnieje jednak do dnia dzisiejszego i jest prowadzona aktualnie przez jej 7. Sōke, Ōtsuka Ryūnosuke Masatomo[4][5].

Edo-Genbukan (wygasła) edytuj

  1. Chiba Shūsaku Narimasa
  2. Chiba Kisotarō Takatane
  3. Chiba Eijirō Nariyuki (prowadził Edo-Genbukan do swojej śmierci w 1862 roku)
  4. Chiba Michisaburō Mitsutane
  5. Chiba Shūnosuke Koretane

Chiba Shûnosuke Koretane był ostatnim szefem Edo-Genbukan. Jego Dojo zostało zamknięte pomiędzy 20 a 30 rokiem okresu Meiji. Dokładna Data nie jest znana[4].

Chiba-Dōjō edytuj

  1. Chiba Sadakichi Masamichi
  2. Chiba Jūtaro Kazutane
  3. Chiba Tō-ichirō Kiyomitsu
  4. Chiba Tsukane
  5. Chiba Hiroshi Masatane
  6. Ōtsuka Yōichirō Masanori
  7. Ōtsuka Ryūnosuke Masatomo

Pierwszego lipca 2013 roku Ōtsuka Yōichirō Masanori został mianowany 6. Sōke Hokushin Ittō-Ryu Hyōhō. Wraz z tytułem została mu powierzona opieka nad szkołą oraz linią przekazu Chiba-Dojo.

26 marca 2016 roku Ōtsuka Yōichirō przekazał zaszczyt prowadzenia szkoły swemu przychodniemu synowi Ōtsuka Ryūnosuke ogłaszając go 7. Sōke. Ceremonia ta odbyła się w Tokio, w Hotelu Nakano Sunplaza w obecności wielu wysokich rangą gości z wielu różnych koryū oraz asocjacji kendo.

Linie boczne edytuj

W okresie Meiji istniało wiele linii bocznych szkoły, które zostały stworzone przez uczniów obojga głównych linii przekazu. Jedna z najbardziej znanych była Tōbukan w Mito. Została ona założona przez Ozawę Torakichiego, ucznia linii Edo Genbukan.

Mito-Tōbukan (Ozawa-ha) edytuj

  1. Ozawa Torakichi
  2. Ozawa Ichirō
  3. Ozawa Toyokichi
  4. Ozawa Takeshi
  5. Ozawa Kiyoko
  6. Ozawa Tadahiko
  7. Ozawa Satoshi

Otaru-Genbukan (Noda-ha) edytuj

Prosze nie mylić z Edo-Genbukan![6]

  1. Noda Shirō (otworzył Otaru-Genbukan w 2. roku okresu Taisho)
  2. Kobayashi Yoshikatsu
  3. Konishi Shigejirō (przeniósł dojo do Tokio i zmienił nazwę na Suginami-Genbukan)
  4. Konishi Shinen Kazuyuki

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kiyoshi Watatani, Tadachika Yamada, Bugei Ryuha Daijiten, 1978 (jap.).
  2. ↑ David A. Hall, Encyclopedia of Japanese martial arts, wyd. 1st ed, New York: Kodansha USA, 2012, ISBN 1-56836-410-5, OCLC 788287428.
  3. ↑ Diane. Skoss, Keiko Shokon, Berkeley Heights, N.J.: Koryu Books, 2002, ISBN 1-890536-06-7, OCLC 50391219.
  4. ↑ a b c Chiba i inni, Chiba shūsaku ikō, Tōkyō: Taiiku To Supōtsu Shuppansha, 2005, ISBN 4-88458-220-9, OCLC 675545084.
  5. ↑ Ken, Nihon no Ryuha, 2014 (jap.).
  6. ↑ Hoshi i inni, Yomigaeru hokuto no ken, 河出書房新社, 1993, ISBN 4-309-90118-2, OCLC 674607712.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hokushin_ittō-ryū&oldid=71205942”