Józef Zeydlitz
Józef Zeydlitz (Zaydlitz) (ur. w 1755 w Chłapowie[1], zm. 1835) – pułkownik Wojska Polskiego.
W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 major w 10 Regimencie Pieszym. Po przegranej wojnie przystał do wojskowej konspiracji przygotowującej wybuch powstania w Warszawie, gdzie razem z mjr. Wojciechem Greffenem reprezentowali polskich jakobinów[2]. Następnie został dowódcą 10 Regimentu Pieszego w 1794 w randze pułkownika. Po III rozbiorze i upadku Rzeczypospolitej na emigracji, stronnik paryskiej Deputacji. Szef 3. batalionu w Legii Naddunajskiej (1800), szef 3. batalionu w Legionach Polskich we Włoszech. W okresie Księstwa Warszawskiego w komendanturach placu. Po upadku Napoleona został szefem weteranów w Królestwie Polskim.
W 1830 roku został odznaczony Znakiem Honorowym za 50-letnią służbę w wojsku polskim.
Przypisy edytuj
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska koronnego. Piechota. T. I (część 3). Kraków: Wydawnictwo Naukowe, 1998, s. 299–300, seria: Oficerowie Rzeczypospolitej Polskiej Obojga Narodów 1777–1794. Spisy. ISBN 83-7188-186-X.
- ↑ Bogusław Leśnodorski: Polscy jakobini. Warszawa: Książka i Wiedza, 1960, s. 307.
Bibliografia edytuj
- Bartłomiej Szyndler: Powstanie kościuszkowskie 1794. Warszawa: 1994.
- Zwycięstwo czy klęska? W 190 rocznicę powstania kościuszkowskiego. Praca zbiorowa pod redakcją Henryka Kocója. Katowice: 1984.