Wikipedia

Jakub Krzywoszyński

podpułkownik piechoty Wojska Polskiego

Jakub Stanisław Krzywoszyński (ur. 21 lipca 1886, zm. w kwietniu 1941) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Jakub Krzywoszyński
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data urodzenia

21 lipca 1886

Data śmierci

kwiecień 1941

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

19 Pułk Piechoty
PKU Rawa Ruska

Stanowiska

dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

urzędnik

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Marcina i Franciszki z Murzyńskich. W 1904 zdał egzamin dojrzałości w C. K. I. Szkole Realnej we Lwowie[1]. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. 1 maja 1915 został mianowany porucznikiem rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. 55 pułk piechoty[2].

Z dniem 11 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków[3][4][5]. Wziął udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[6]. 1 grudnia 1919 został mianowany na stopień kapitana piechoty, warunkowo aż do ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów[7]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[8].

1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w DOGen. „Lwów”, a jego oddziałem macierzystym był 47 pułk piechoty[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 158. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 47 pp[10]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 19 pułku piechoty we Lwowie[11]. W następnym roku był dowódcą III batalionu[12]. W marcu 1924 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu sztabowego[13]. 31 marca 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W styczniu 1925 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisku pełniącego obowiązki szefa Oddziału Wyszkolenia, pozostając oficerem nadetatowym 19 pp[15][16]. W 1926 został przeniesiony z DOK VI na stanowisko zastępcy dowódcy 19 pułku piechoty[17]. 18 lutego 1927 został zwolniony ze stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do PKU Kamionka Strumiłowa na okres 4 miesięcy celem odbycia praktyki poborowej[18]. 31 marca 1927 został przeniesiony służbowo do PKU Lwów Powiat na okres 4 miesięcy[19]. W lipcu 1927 został przeniesiony do kardy oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Powiatowej Komendy Uzupełnień Rawa Ruska na stanowisko komendanta[20]. W marcu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych[21][22]. Z dniem 31 sierpnia 1928 został przeniesiony do rezerwy z pozostawieniem w administracji ogólnopaństwowej[23].

W 1928 został mianowany radcą wojewódzkim w VI stopniu służby i objął kierownictwo Oddziałem Wojskowym i Spraw Wewnętrznych w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie[24][6]. W 1930, jako naczelnik wydziału został mianowany na V stopień służby[25]. W 1934 jako podpułkownik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[26]. Był działaczem lwowskiego okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, w 1936 wybrany delegatem na walne zgromadzenie[27].

Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 oraz nastaniu okupacji sowieckiej ziem polskich został aresztowany przez NKWD we Lwowie 9 kwietnia 1940. Był przetrzymywany we Lwowie i w Kijowie, został skazany na śmierć i stracony[6]. Wyrok wykonano w kwietniu 1941 roku w nieznanym miejscu na Ukrainie.

Był żonaty z Olgą z domu Heyer, z którą miał czworo dzieci. Syn Tadeusz (1918–1939), zginął w czasie kampanii wrześniowej. Drugi syn Janusz (John) Krzywoszyński Clarke (ur. 1919) wyjechał na Zachód. Córka Krystyna (1915–1993) wyszła za mąż za Leona Stanisława Matwijowskiego (poległ 20 maja 1940 w bitwie o Narwik, jako kapral SBSP), z którym miała syna Krystyna (1936–2017)[6]. Ostatnim dzieckiem była córka Janina.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1904. Lwów: 1904, s. 84.
  2. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 188, 635.
  3. ↑ 303. Dekret. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 198, Nr 8 z 25 stycznia 1919. 
  4. ↑ 349. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 236, Nr 9 z 28 stycznia 1919. 
  5. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 59.
  6. ↑ a b c d Rościsław Żerelik. W służbie Uniwersytetowi i społeczeństwu. Jubileusz osiemdziesięciolecia urodzin Profesora Krystyna Jakuba Matwijowskiego. „Wrocławskie Studia Wschodnie”. Nr 20, s. 319, 2016. 
  7. ↑ Dekrety Naczelnego Wodza. 41: Dekret L. 1828. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 3, s. 26, 31 stycznia 1920. 
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 593.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 154, 719.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 546.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 400.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 9 marca 1924 roku, s. 110.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 167.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 stycznia 1925 roku, s. 30.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 54, 168, 343.
  17. ↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 85, 11 marca 1926. 
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 18 lutego 1927 roku, s. 54.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 103.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 220.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 87.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116, 163.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 303.
  24. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 5, s. 1, 10 września 1928. 
  25. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 8, s. 154–155, 25 maja 1930. 
  26. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 952.
  27. ↑ Rozbudowa lwowskiego okręgu L. O. P. P.. „Wschód”. Nr 9, s. 7, 20 kwietnia 1936. 
  28. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu administracji państwowej i pracy społecznej”.
  29. ↑ Odznaczenia z okazji XV-lecia L. O. P. P.. „Wschód”. Nr 99, s. 6, 9 października 1938. 

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jakub_Krzywoszyński&oldid=74368960”