Jedność władzy
Jedność władzy (jednolitość władzy[1]) – zasada przeciwna zasadzie podziału władzy, związana z hierarchicznym stosunkiem organów władzy. Wynika z inspiracji dziełami J.J. Rousseau, który opowiadał się za koncentracją władzy przez organ podporządkowany suwerenowi[2].
Pierwotnie oznaczała kumulację władzy w rękach jednostki – władcy absolutnego – obowiązywała też w państwie autorytarnym. W nowszej wersji oznacza nadrzędność organu przedstawicielskiego (parlamentu). W tym modelu zamiast równowagi i hamowania obowiązuje inne współdziałanie organów państwowych[2]. Zasada jedności władzy obowiązywała m.in. we Francji w okresie konstytucji jakobińskiej, w Polsce w okresie konstytucji kwietniowej i konstytucji PRL[1].
Osobnym pojęciem jest techniczno-organizacyjna zasada jednolitości aparatu państwowego[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Gdulewicz i in. 2010 ↓, s. 125.
- ↑ a b Witkowski i Galster 2009 ↓, s. 49.
- ↑ Witkowski i Galster 2009 ↓, s. 50.
Bibliografia edytuj
- Zbigniew Witkowski, Jan Galster, Prawo konstytucyjne, wyd. 12, stan prawny na dzień 31 lipca 2009, Toruń: Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa - Stowarzyszenie Wyższej Użyteczności "Dom Organizatora", 2009, ISBN 978-83-7285-485-8, OCLC 750981747.
- Ewa Gdulewicz i inni, Polskie prawo konstytucyjne, Wiesław Skrzydło (red.), Lublin: Verba, 2010, ISBN 978-83-89468-89-5, OCLC 706006275.