Kajuma (biskup Seleucji-Ktezyfonu)

Mar Qajuma[1] był kolejnym, po Mar Tomarsie, biskupem Seleucji-Ktezyfonu. Jego pontyfikat nie zaczął się jednak zaraz po śmierci Mar Tomarsy- dzieli ich kilkuletni wakat na tronie biskupim. Został konsekrowany około 377 roku i swój urząd pełnił do 399 roku. Podobnie jak jego poprzednicy jest uznawany przez kościoły wywodzące się z Kościoła Wschodu, za jednego z tradycyjnych Patriarchów Wschodu.

Bibliografia edytuj

Wzmianki o życiu Mar Qajuma znajdują się w Chronicon Ecclesiasticum XIII wiecznego jakobickiego kronikarza Bar Hebraeusa i historiach kościelnych Kościoła Wschodu z XII[2] i XIV wieku[3]. Wspomina o nim również inne źródło dotyczące historii Kościoła Wschodu- Kronika z Siirt.

Życie edytuj

Fragment Kroniki Bar Hebraeusa:

Po Mar Tamuzie, Mar Qajuma. Po śmierci Tamuzy żaden z biskupów nie chciał stanąć na czele chrześcijan w Persji po tym, jak władzę po ojcu objął Bahram, znany z wrogości do chrześcijaństwa. Wakat trwał aż Qajuma postanowił poświęcić się dla Boga i jego kościoła; i został konsekrowany. Po pięciu latach jego pontyfikatu między Arkadiuszem, cesarzem Greków a Jezdegerdem, królem Persów zawarty został pokój. Wówczas Maruta, biskup Maipergat, mądry i rozważny człowiek, został wysłany na dwór szacha aby wyjednać koniec represji. Misja jego zakończyła się sukcesem i dla chrześcijan perskich również zapanował pokój po latach prześladowań. Wówcza Qajuma zwołał wszystkich biskupów wschodu, wśród których był i rzeczony Maruta. Qajuma zwrócił się do zebranych z prośbą aby odwołali go z urzędu biskupiego, mówiąc "Zgodziłem się przyjąć te obowiązki tylko, dlatego że byłem do tego zmuszony okolicznościami- nikt z was bowiem nie chciał się tego podjąć. Teraz jednak, kiedy Bóg ponownie przywrócił pokój swemu kościołowi, uważam że człowiek taki jak ja- grzeszny i chory- nie nadaje się do kierowania kościołem". Zebrani odmówili złożenia Qajumy z urzędu, ten jednak nie ustępował przyzywając imienia Pana na pomoc. Udało mu się w końcu namówić Marutę aby przekonał pozostałych biskupów do spełnienia jego prośby. Jego abdykacja została przyjęta i wybrano nowego biskupa- Mar Izaaka[4].

Przypisy edytuj

  1. Nestorian Patriarchs
  2. Gismondi H., Maris, Amri, et Salibae: De Patriarchis Nestorianorum Commentaria II: Maris textus arabicus et versio Latina, Rzym, 1899
  3. Gismondi H., Maris, Amri, et Salibae: De Patriarchis Nestorianorum Commentaria I: Amri et Salibae Textus Rzym, 1896
  4. Bar Hebraeus, Chronicon Ecclesiasticum (edycja Jean-Baptiste Abbeloos i Thomas Josephus Lamy), II. 46-48

Bibliografia edytuj

  • Bar Hebraeus, Chronicon Ecclesiasticum (edycja Jean-Baptiste Abbeloos i Thomas Josephus Lamy)
  • Baum Wilhelm, Winkel Dietmar, The Church of the East: A Concise History, Routledge, 2003
  • Gismondi H., Maris, Amri, et Salibae: De Patriarchis Nestorianorum Commentaria II: Maris textus arabicus et versio Latina, Rzym, 1899

Zobacz też edytuj