Kamienica przy pl. Solnym 11 we Wrocławiu

kamienica we Wrocławiu

Kamienica przy pl. Solnym 11 – zabytkowa kamienica przy Placu Solnym 11 we Wrocławiu.

Kamienica przy pl. Solnym
Schirdewan Korn Brennerei
Symbol zabytku nr rej. A/4227/244 z 30.12.1970[1]
Ilustracja
Kamienica przy ul. Plac Solny 11
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wrocław

Adres

Plac Solny 11

Rozpoczęcie budowy

XVI,

Ważniejsze przebudowy

XIX

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy pl. Solnym”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy pl. Solnym”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy pl. Solnym”
Ziemia51°06′33,4″N 17°01′42,9″E/51,109278 17,028583

Historia i architektura kamienicy

edytuj
 
Drewniana galeria z XVIII wieku na tyłach kamienicy nr 11

Kamienica ma średniowieczny rodowód i była modernizowana w okresie renesansowym. W 1726 właścicielem budynku był sędzia pokoju Ernst Leopold von Pein; zmarł 9 grudnia 1726. Jego spadkobiercy, 2 kwietnia 1727 roku sprzedali posesję wraz z domem tylnym znajdującym się przy ul. Psie Budy 19, Heinrichowi Wilhelmowi von Herford[2]. Po jego zakupie nowy właściciel przeprowadził gruntowną przebudowę. Trzykondygnacyjna, czteroosiowa kamienica otrzymała dwustrefowy szczyt: pierwsza była czteroosiowa, jednokondygnacyjna zakończona gzymsem a strefa druga była dwukondygnacyjna, jednoosiowa w kształcie aedicuły otoczonej przez wolutowe spływy i zakończona trójkątnym tympanonem wspartym na toskańskich pilastrach[2]. Fasadę budynku ozdabiała dekoracja sztukatorska o motywach cęgowych. Stropy wewnątrz budynku również wyróżniały się bogatą sztukaterią podobną do tej wykonanej na stropach kamienicy Pod Złotym Słońcem (prawdopodobnie był to ten sam wykonawca)[2][3]. W tym samym okresie wykonano drewnianą obudowę galerii od strony dziedzińca przy południowej granicy posesji zapewniająca komunikacje między kondygnacjami. Na pierwszym piętrze zachowały się barokowe skrzydła drzwiowe osadzone w późniejszym ościeżu z eklektyczną dekoracją w zwieńczeniu. Około roku 1736[a] budynek stał się własnością rodziny von Bermuth[2]. Od strony południowej znajdowało się wejście do pasażu "Riembergshof" którego wylot znajdował się na ul. k. Szajnochy.

Po 1945 roku

edytuj

Podczas działań wojennych budynek uległ zniszczeniu i wypaleniu. ściana frontowa została rozebrana i w 1947 roku kamienicę odbudowano ale już nie odtworzono sztulaterskiej dekoracji fasady i wnętrza[2]. W kamienicy od października 2010 r. znajduje się "Galeria Sztuki Socato"[4][5], która zajęła miejsce dawnej Galerii Na Solnym otwartej tu w 1978 i prowadzonej przez Dorotę Wrzesińską[6].

Przypisy

edytuj
  1. Wojciech Brzezowski podaje datę ok. 1740. Na akwaforycie wydanej w Augsburgu przez Martina Engelbrechta w 1736 roku umieszczony został widok placu Solnego wraz z przyporządkowaniem każdego budynku do jego ówczesnego właściciela. Nad kamienica nr 11 znajduje się opis " Dñi de Bermuth Habitatio" wskazujący że właścicielem budynku był już wówczas przedstawiciel rodziny von Bermuth.

Bibliografia

edytuj