Kartingowy Puchar Pokoju i Przyjaźni
Puchar Pokoju i Przyjaźni, także Puchar Krajów Demokracji Ludowej i Puchar Przyjaźni Krajów Socjalistycznych – cykl wyścigów kartingowych, odbywający się wśród zawodników państw socjalistycznych w latach 1964–1989.
Zawody w Berlinie 1964 | |
Państwo | |
---|---|
Dyscyplina | |
Data założenia |
1964 |
Data rozwiązania |
1989 |
Historia
edytujW ramach pucharu wyłaniano mistrza wśród kierowców i narodów. Pierwsza edycja cyklu odbyła się w 1964 roku, a wzięli w niej udział zawodnicy polscy, radzieccy, węgierscy i wschodnioniemieccy. Odbyły się wówczas trzy eliminacje (w NRD, Polsce i na Węgrzech). W pierwszych latach puchar zdominowali zawodnicy NRD, których gokarty były napędzane przez silniki MZ o pojemności 125 cm³[1]. Pierwszym mistrzem został Winfried Parthum[2]. Podczas zawodów w Szegedzie w 1968 roku śmiertelnemu wypadkowi uległ Klaus Schuring, któremu przyznano pośmiertnie tytuł mistrzowski[3].
Do początku lat 70. tytuły dzielili między sobą kierowcy z NRD i ZSRR. W 1970 roku w zawodach zadebiutowała Czechosłowacja, która już rok później zdobyła mistrzostwo narodów, a kierowcy z tego kraju sześć razy z rzędu byli mistrzami w klasyfikacji kierowców[4]. W sezonie 1974 w cyklu zadebiutowała Bułgaria, a w 1980 Rumunia[5]. Puchar organizowano do 1989 roku[6].
Mistrzowie
edytujSezon | Kierowca | Naród |
---|---|---|
1964 | Winfried Parthum | NRD |
1965 | Horst Winzler | NRD |
1966 | NRD | |
1967 | Aleksandr Safonow | NRD |
1968 | Klaus Schuring | ZSRR |
1969 | Aleksandr Safonow | ZSRR |
1970 | Horst Winzler | NRD |
1971 | Jürgen Koch | Czechosłowacja |
1972 | Czechosłowacja | |
1973 | František Dykast | Czechosłowacja |
1974 | Z. Kyselý | Czechosłowacja |
1975 | František Dykast | ZSRR |
1976 | Pavel Kyselý | ZSRR |
1977 | Milan Šimák | Czechosłowacja |
1978 | Milan Šimák | Czechosłowacja |
1979 | Piotr Buszłanow | ZSRR |
1980 | Piotr Buszłanow | ZSRR |
1981 | Piotr Buszłanow | ZSRR |
1982 | Piotr Buszłanow | ZSRR |
1983 | Josef Kopecký | Czechosłowacja |
1984 | ||
1985 | ||
1986 | ||
1987 | ||
1988 | ||
1989 |
Przypisy
edytuj- ↑ Wasiński 1986 ↓, s. 39.
- ↑ Wasiński 1986 ↓, s. 187.
- ↑ Wasiński 1986 ↓, s. 62.
- ↑ Wasiński 1986 ↓, s. 188.
- ↑ Wasiński 1986 ↓, s. 89, 119.
- ↑ Dmitrij Kabanow: Картинг в СССР: как увлечение американских лётчиков стало массовым DIY-хобби в Советском Союзе. habr.com, 2019-03-17. [dostęp 2020-03-09]. (ros.).
Bibliografia
edytuj- Roman Wasiński: Rozwój kartingu w Polsce. Warszawa: WKiŁ, 1986. ISBN 83-206-0593-8.