Kazimierz Niziński
Kazimierz Ludwik Niziński (ur. 26 lutego 1894 w Stanisławowie, zm. 30 kwietnia 1937 we Lwowie) – major artylerii Wojska Polskiego.
.jpg) Kazimierz Niziński (przed 1934) | |
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 1937 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 26 lutego 1894 w Stanisławowie[1]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo służył w szeregach 1 Pułku Piechoty, a następnie 1 Pułku Artylerii[2]. W czasie służby awansował na kaprala[3]. 3 kwietnia 1917 został wykazany we wniosku Komendy 1 Pułku Artylerii o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[3]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, w szeregach której awansował na chorążego[2].
Do Wojska Polskiego zgłosił się w Tarnowie, a 17 grudnia 1918 wstąpił do lwowskiego pułku artylerii[2]. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[4], a następnie do stopnia kapitana w artylerii ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924[5][6][7]. W latach 20. pozostawał oficerem 5 Pułku Artylerii Polowej, stacjonującego w garnizonie Lwów[8][9][10]. W 1928 był dowódcą 5 baterii pułku[11]. W 1932 był oficerem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim[12]. 12 marca 1933 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. We wrześniu tego roku został przesunięty w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii na stanowisko dowódcy III dywizjonu[14][15]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 5 Pułku Artylerii Lekkiej na stanowisko dowódcy dywizjonu[16].
Zmarł 30 kwietnia 1937 w 6 Szpitalu Okręgowym we Lwowie[17][2]. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim (kwatera 49-4)[18].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[19][7]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20][7]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-12].
- ↑ a b c d Ś.p. mjr Kazimierz Niziński. „Polska Zbrojna”. 127, s. 7, 1937-05-09. Warszawa..
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 823.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 747.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 465.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 188.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 723.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 646.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379.
- ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 816.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 194.
- ↑ Rocznik Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerji R.1934/1935. Włodzimierz Wołyński: 1935, s. 78.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 59.
- ↑ KAZIMIERZ NIZIŃSKI - Cmentarz Łyczakowski [online], cmentarzlyczakowski.pl [dostęp 2021-06-12] (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-02-11].