Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych w Polanicy-Zdroju

Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Polanica-Zdrój diecezji świdnickiej oraz klasztor sercanów białych, który jest macierzystym domem Prowincji Polskiej.

Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych

widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Polanica-Zdrój (Sokołówka) ul. Władysława Reymonta 1
Kościół	Kościół katolicki
Rodzaj klasztoru	Wspólnota zakonna
Właściciel	Sercanie biali
Prowincja	Polska
Przełożony	O. dr Radosław Zięzio SSCC
Klauzura	nie
Typ zakonu	męski
Liczba zakonników	9
Obiekty sakralne
Kościół	Wszystkich Świętych
Materiał budowlany	cegła
Data budowy	1927
Położenie na mapie Polanicy-Zdroju Polanica-Zdrój Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych
Położenie na mapie Polski Polanica-Zdrój Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Polanica-Zdrój Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Polanica-Zdrój Kościół Chrystusa Króla i klasztor Sercanów białych
50°22′37″N 16°31′05″E
Strona internetowa

Klasztor został założony w dniu 12 maja 1927 roku przez Ojców Prowincji Niemieckiej. Przełożony tej prowincji kupił zajazd "U sołtysa Sokołówki" od gospodarza pana Fischera, Zajazd obejmował dom mieszkalny z oberżą, drugi budynek z werandą (tzw. dom gości), stodoły i 40 mórg ziemi. Od założenia klasztoru rozrastała się wspólnota zakonna, w 1932 roku w klasztorze przebywało prawie 15 zakonników. W sumie w latach 1927 – 1946 do wspólnoty "Chrystus Król" należało 35 współbraci (22 ojców i 13 braci). Większość ojców było nauczycielami w szkole misyjnej, niektórzy byli zaangażowani w działalność duszpasterską. Na Wielkanoc 1928 roku w klasztorze została założona szkoła misyjna licząca 8 uczniów dla przygotowania własnych kandydatów do Zgromadzenia. W dniu 31 marca 1940 roku, na mocy decyzji władz hitlerowskich, szkoła misyjna została zlikwidowana. W 1945 roku żołnierze Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego spustoszyli i ograbili klasztor. W dniu 8 marca 1946 roku zapadła decyzja o wysiedleniu zakonników i miejscowej niemieckiej ludności do Niemiec Zachodnich. W związku z tym ojcowie musieli opuścić klasztor. Od tej pory dom zakonny był opuszczony. Jesienią 1946 roku , na prośbę przełożonego generalnego sercanów białych, O. Jana od Serca Jezusa d'Elbe, do klasztoru przybyli pierwsi polscy sercanie, przebywający wcześniej we Francji. W latach 1971-1973 klasztor został przebudowany i odmalowany. W latach 2000-2010 wnętrza klasztoru zostały dostosowane dla potrzeb domu rekolekcyjno-wypoczynkowego.