Kościół ewangelicki w Sulęczynie
Kościół ewangelicki w Sulęczynie – świątynia ewangelicka, któa znajdowała się w Sulęczynie od końca XIX w. do lat 70. XX wieku.
Historia edytuj
W 1885 Sulęczyno zamieszkiwało 536 osób, w tym 409 katolików, 108 ewangelików oraz 19 Żydów. W tym czasie znajdowała się tutaj świątynia ewangelicka. Pod koniec XIX wieku zwiększyła się liczba wyznawców protestantyzmu. Wzniesiono wówczas nowy kościół na ich potrzeby oraz towarzyszącą mu plebanię (pastorówkę). W tym samym czasie otwarto cmentarz ewangelicki przy ul. Szydlickiej (szosa od Lipusza)[1].
W okresie II Rzeczypospolitej kościół był we władaniu parafii liczącej 190 wiernych i należącej do Superintendentury Kartuzy Ewangelickiego Kościoła Unijnego[2].
Parafia ewangelicka w Sulęczynie jest wymieniona w załączniku do rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o zwołaniu Synodu Nadzwyczajnego Ewangelickiego Kościoła Unijnego (nr bieżący 13)[3].
W latach 70. XX wieku kościół ewangelicki w Sulęczynie został rozebrany do fundamentów. W dawnej plebanii ewangelickiej siedzibę znalazło należące do gminy przedszkole[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Historia Gminy. suleczyno.pl. [dostęp 2019-09-04].
- ↑ Stefan Grelewski, Wyznania protestanckie i sekty religijne w Polsce współczesnej, Lublin 1937, s. 332.
- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o zwołaniu Synodu Nadzwyczajnego Ewangelickiego Kościoła Unijnego. lex.pl. [dostęp 2019-09-04].