Konferencja w Hamburgu

Konferencja w Hamburgu – V światowa konferencja odbyła się w 1997 r., pod hasłem „Uczenie się dorosłych kluczem do XXI wieku”. Potwierdziła ona aktualność koncepcji edukacji ustawicznej i nadała jej status polityczno-oświatowej strategii XXI wieku.

Uzasadnieniem przyjęcia jej przez różne kraje jest:

globalizacja życia ekonomicznego
globalizacja życia społecznego
gwałtowny rozwój nauki i technologii w świecie

Od przyjęcia zasady uczenia się przez całe życie w deklaracji II Światowej Konferencji Edukacji Dorosłych, UNESCO czyniła starania, by edukacją objąć jak najszersze kręgi społeczne.

Cele:

rozwój kreatywności oraz kompetencji do rozwiązywania osobistych, społecznych, narodowych i międzynarodowych problemów
podkreślenie roli edukacji dorosłych w rozwiązywaniu problemów
walka o urzeczywistnienie prawa wszystkich ludzi do edukacji
akcentowanie walorów międzynarodowej współpracy
działanie na rzecz upowszechnienia kultury, pokoju i tolerancji

Hamburska konferencja postawiła sobie za cel wymianę doświadczeń związanych z realizacją zasad przyjętych na poprzednich konferencjach, ich aktualizację oraz nakreślenie kierunków polityki oświatowej na przyszłość.

Za szczególnie ważne w obecnej sytuacji uznano następujące zagadnienia:

uczenie się dorosłych jako wkład w demokratyzację stosunków społecznych
poprawę warunków i jakości edukacji dorosłych
zapewnienie powszechnego prawa do nauki pisania i czytania oraz podstawowej edukacji
promowanie kobiet w edukacji dorosłych
promowanie prawa do pracy i możliwości zawodowego dokształcania i doskonalenia
zaangażowanie dorosłych na rzecz środowiska, zdrowia i ludności
stworzenie ściślejszych relacji między edukacją dorosłych a kulturą, mediami oraz nowymi technologiami informacyjnymi
otwarcie edukacji dorosłych dla wszystkich oraz wykorzystanie potencjału różnych grup
wypracowanie doskonalszych mechanizmów finansowania edukacji dorosłych
rozszerzenie międzynarodowej współpracy i solidarności

Zagadnienia te stanowiły przedmiot pracy dziesięciu grup, a rezultaty ich rozważań znalazły się w uchwalonym na konferencji „Planie działania na przyszłość w obszarze edukacji dorosłych”. Teoretyczną bazę tworzyły cztery filary edukacji:

uczyć się, aby wiedzieć,
uczyć się, aby działać,
uczyć się, aby żyć razem,
uczyć się, aby być,

stanowiące rozwinięcie koncepcji edukacji ustawicznej zaproponowanej w raportach Faure’a i Delorsa. Za pomocą tych idei ma zostać przezwyciężony podział na kształcenie pierwotne i dalsze, uwolnienie edukacji od miejsca i ściśle określonych ram czasowych oraz urzeczywistnienie idei uczącego się społeczeństwa.

Zobacz też

Bibliografia

Solarczyk H., Edukacja ustawiczna w Niemczech w kontekście międzynarodowym. Wydaw. Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2001.