Konsensus pluralistyczny
Konsensus pluralistyczny – jeden z rodzajów konsensusu w etyce, obok konsensusu częściowego[1].
W etyce potrzeba szukania i osiągania konsensusu uwarunkowania jest różnorodnością poglądów osób biorących udział w dyskursie etycznym, w tym bioetycznym. Wynika ona z odmiennych poglądów członków współczesnych demokratycznych społeczeństw, a co za tym idzie, reprezentujących je osób. Sprawia to, że nie można przy opracowywaniu wiążących regulacji odwoływać się do jednej tylko teorii etycznej[2], a głosowanie nad nimi budzi sprzeciw[1].
Zagadnienia takie poddaje się raczej dyskusji, z której dzięki kompromisom debatujących stron może wyłaniać się pewne wspólne stanowisko, będące właśnie konsensusem pluralistycznym[1].
Kazimierz Szewczyk podaje szereg wad tworzenia takiego kompromisu. Uważa on, że droga do konsensusu pluralistycznego pociąga za sobą zbyt duże uspołecznienie dyskursu etycznego. W jego opinii miejsce moralności zajmuje tutaj pewna praktyka powołująca normy etyczne. W rezultacie zasady moralne pochodzą już tylko z nadania społecznego, nie ma innych ich uzasadnień. W dodatku optujący za takimi a takimi normami muszą zrezygnować z części swych przekonań moralnych, by osiągnąć konsensus. W takim wypadku ich pochodzenie jest dokładnie takie samo, jak w przypadku norm prawnych, związanych z polityką. Dyskurs etyczny zanika, stając się częścią dyskursu prawno-politycznego, a sam konsensus pluralistyczny staje się właściwie konsensusem politycznym. W rezultacie członkowie dyskursu rezygnują ze swych przekonań moralnych dla celów politycznych[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Szewczyk 2009 ↓, s. 48.
- ↑ Szewczyk 2009 ↓, s. 47.
Bibliografia edytuj
Kazimierz Szewczyk: Bioetyka. T. 1: Medycyna na granicach życia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15797-5.