Kos 6290

radioodbiornik lampowy

Kos – mały, stacjonarny, lampowy odbiornik radiowy w obudowie z tworzywa sztucznego. Pierwszy produkt „Diory”[2], w którym jako chassis użyto płytki z tworzywa izolacyjnego. Wbrew często spotykanym opiniom, Kos nie był odbiornikiem wykonanym na płytce drukowanej. W radiu Kos płyta stanowiła wyłącznie podstawę, a elementy były lutowane bezpośrednio pomiędzy sobą lub łączone za pomocą przewodów. Niemniej użycie lekkiej konstrukcji odbiornika w miejsce metalowego chassis pozwoliło na stworzenie radia lekkiego i niewielkich rozmiarów. Płytka ustawiona pionowo, na środku ma prostokątny otwór, przez który wystaje magnes głośnika. Antena ferrytowa. Zasilanie autotransformatorowe z prostownikiem selenowym, jednopołówkowym. Na nieistniejącej już stronie internetowej firmy DIORA odbiornik wymieniany był jako jeden z kamieni milowych w rozwoju firmy. W czasach produkcji (1961 r.) kosztował 850 zł i był promowany jako „mały, nowoczesny, drugi odbiornik w domu”.

Kos 6290[1]
Ilustracja
Ściana przednia
Typ

superheterodyna

Producent

Diora

Państwo

 Polska

Lata produkcji

1960–1961

Dane techniczne
Zakresy fal
Fale długie

160 – 280 kHz

Fale średnie

550 – 1550 kHz

Fale krótkie

6 – 18 MHz

Inne
Napięcie zasilania

220 V

Wymiary

260x165x135 mm

Masa

3,2 kg

Podstawowe parametry i właściwości

edytuj
  • układ elektr.: superheterodyna
  • lampy: ECH81, EBF89, ECL82 + prostownik selenowy SPS5A
  • zakresy fal: długie, średnie
  • zasilanie: napięcie przemienne, 220 V
  • elementy regulacyjne:
    • potencjometr siły głosu z wyłącznikiem (lewa gałka)
    • przełącznik zakresów (prawa gałka)
    • strojenie (duża tarcza na ściance czołowej)
  • gniazda: antena zewnętrzna, uziemienie
  • wymiary: 260x165x135 mm, masa ok. 3,2 kg
  • rok produkcji: 1960–1961

Przypisy

edytuj
  1. Stare Radio | Diora, Kos 6290 [online], oldradio.pl [dostęp 2024-04-23].
  2. Jerzy Waglewski, Gdyby nie Nowak, „[[Przegląd Techniczny]] Innowacje” (28/1979), Warszawa: Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych "Sigma", Przedsiębiorstwo Naczelnej Organizacji Technicznej., 15 lipca 1979, s. 18–20.

Linki zewnętrzne

edytuj