Lemat Lindenbauma – twierdzenie metamatematyczne, zwane tradycyjnie lematem. Sformułowane przez polskiego logika ze szkoły lwowsko-warszawskiej, Adolfa Lindenbauma. Ma ono szerokie zastosowanie w teorii modeli, m.in. w dowodach twierdzenia o pełności tzw. metodą henkinowską.

Lemat Lindenbauma głosi, że dowolny niesprzeczny zbiór formuł można rozszerzyć do niesprzecznego i zupełnego zbioru formuł.

Zapis formalny jest następujący (przez X oznaczamy zbiór formuł, a przez Fm zbiór wszystkich formuł nad danym przeliczalnym alfabetem):

Dowód lematu Lindenbauma edytuj

Tw.  

Dowód:

Niech X będzie zbiorem niesprzecznym. Niech ciąg formul   będzie wyliczeniem zbioru formuł Fm. Taki ciąg istnieje, bo formuł jest przeliczalnie wiele. Określmy:

  •  
  •  
  •  

(Oznaczenia   będziemy używać aby pokazać, że chodzi o użycie metajęzykowe).

Aby udowodnić lemat Lindenbauma, musimy pokazać trzy rzeczy: (a) zawieranie się X w Y (b) zupełność Y i (c) niesprzeczność Y.

Zawieranie się edytuj

  Z konstrukcji   i   Zatem X zawiera się w Y.

Zupełność Y edytuj

Twierdzimy, że   jest zupełny, czyli   Dowód: Ustalmy   Niech   Są dwa przypadki:

  • Przypadek 1.  
  • Przypadek 2.  

Ad 1:   więc  

Ad 2:   więc  

Niesprzeczność Y edytuj

Twierdzimy, że Y jest niesprzeczny. Dowodzimy przez indukcję po n, że dla każdego n   jest niesprzeczne:

(0)   jest niesprzeczny z założenia. [krok zerowy]

(i) załóżmy, że   jest niesprzeczny. [założenie indukcyjne]

(T)   jest niesprzeczny. [teza indukcyjna]

Fakt:  

  • Przypadek 1.   Z definicji     Z Faktu:   jest niesprzeczny.
  • Przypadek 2.   Wtedy     Z (i),   jest niesprzeczny.

Bibliografia edytuj

  • Woleński Jan, Filozoficzna szkoła lwowsko-warszawska, PWN, Warszawa 1985.