Ludmiła Anannikova
Ludmiła Anannikova (ur. 15 maja 1984 w Kazaniu[1]) – polska dziennikarka i reporterka specjalizująca się w tematyce społecznej.
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1984 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka, reporterka |
| Miejsce zamieszkania |
Warszawa |
| Alma Mater |
Wyższa Szkoła Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu |
| Pracodawca |
Życiorys
edytujAbsolwentka Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu. W 2008 rozpoczęła pracę w redakcji „Gazety Wyborczej” w Poznaniu, w 2014 została dziennikarką portalu Wyborcza.pl, pracowała też w zespole działu krajowego w Warszawie. Równocześnie przez kilka lat współpracowała z „Dużym Formatem” i w 2018 dołączyła na stałe do zespołu „DF”[2].
Nagrody i wyróżnienia
edytujW 2017 znalazła się, obok Pawła Cywińskiego, Pawła Sulika oraz portalu OKO.press, w grupie czworga nominowanych do medialnej nagrody Amnesty International – Pióra Nadziei[3].
W listopadzie 2018 roku została wyróżniona w prowadzonym przez Fundację Inspiratornia konkursie dla dziennikarzy „Uzależnienia XXI wieku”, który ma na celu promowanie wiedzy na temat uzależnień behawioralnych. Wyróżniono jej tekst „Złapani w sieć” opublikowany w „Gazecie Wyborczej”[4].
W grudniu 2018 roku została laureatką VI edycji konkursu Nagroda „Newsweeka” im. Teresy Torańskiej – zwyciężyła w kategorii „najlepszy materiał dziennikarski opublikowany drukiem, online, w telewizji bądź w radiu”. Doceniono jej artykuł „Niepełnosprawny? No to dożywocie”, opublikowany w „Dużym Formacie”[5].
W 2019 roku wraz z dziennikarzem Piotrem Żytnickim była nominowana do nagrody Grand Press 2019 w kategorii „News” za cykl tekstów „Wasyl porzucony na śmierć”, w którym opisali szokujące okoliczności śmierci Ukraińca, który zasłabł w pracy, a szefowa zamiast udzielić mu pomocy, wywiozła jego ciało do lasu[6]. W tym samym roku z Piotrem Żytnickim byli też nominowani do studenckiej nagrody dziennikarskiej MediaTory – w kategorii ReformaTOR. Nominowano ich tekst „Nie płacz, bo będzie zwarcie. Dlaczego Ilona popełniła samobójstwo i czy w Amice był mobbing? Ujawniamy nieznane fakty” opublikowany w „Dużym Formacie”.
W 2020 roku została nominowana do nagrody Grand Press w kategorii „Dziennikarstwo specjalistyczne” za tekst „Rodzę nie dla siebie” opublikowany w „Dużym Formacie”, który opowiadał o ukraińskich surogatkach[7].
W 2021 roku została nominowana do nagrody Grand Press w kategorii "wywiad" za tekst „Nie bój się mojej chusty”, który ukazał się w „Dużym Formacie". Nominacja dotyczy tak naprawdę 2020 roku, ponieważ wówczas kategoria wywiad została wycofana z konkursu. Powodem były "wątpliwości wobec jednej ze zgłoszonych prac". W 2021 roku jurorzy dokonali ponownej oceny wszystkich prac nominowanych w poprzednim roku i po dyskusji dołączyli do ostatecznych nominacji jeden materiał - właśnie Anannikovej[8].
Twórczość
edytuj2021 r. - "Skazani. Historie skrzywdzonych przez system", Wyd. W.A.B.[9]
Przypisy
edytuj- ↑ Ludmiła Anannikova [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-06-22].
- ↑ Ludmiła Anannikova reporterką „Dużego Formatu” [online], Press.pl, 8 stycznia 2018 [dostęp 2020-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-25].
- ↑ Nominacje do Pióra Nadziei 2017. amnesty.org.pl. [dostęp 2021-08-17].
- ↑ Agnieszka Urazińska laureatką konkursu dziennikarskiego Uzależnienia XXI wieku [online], Press.pl, 23 listopada 2018 [dostęp 2020-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-25].
- ↑ Mariusz Kowalczyk, Ogłoszono laureatów VI edycji konkursu Nagroda Newsweeka im. Teresy Torańskiej [online], Press.pl, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-23].
- ↑ 55 nominacji do Grand Press 2019: publikujemy pełną listę [online], Press.pl, 10 grudnia 2019 [dostęp 2020-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-06].
- ↑ Grand Press 2020: nominowani w kategoriach Wywiad oraz Dziennikarstwo specjalistyczne [online], Press.pl, 2 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-09].
- ↑ Grand Press 2021: nominacje w kategoriach Dziennikarstwo specjalistyczne oraz Wywiad 2021 i 2020 [online], Press.pl [dostęp 2021-12-03] (pol.).
- ↑ Skazani. Historie skrzywdzonych przez system [online], www.empik.com [dostęp 2021-10-18] (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Ludmiła Anannikova, Niepełnosprawny? No to dożywocie [online], Duży Format, 22 stycznia 2018 [dostęp 2020-12-22].
- Ludmiła Anannikova, Piotr Żytnicki, Nie płacz, bo będzie zwarcie. Dlaczego Ilona popełniła samobójstwo i czy w Amice był mobbing? Ujawniamy nieznane fakty [online], Duży Format, 10 czerwca 2019 [dostęp 2020-12-22].
- Ludmiła Anannikova, Rodzę nie dla siebie [online], Duży Format, 22 czerwca 2020 [dostęp 2020-12-22].