Małgorzata Turewicz Lafranchi

Małgorzata Turewicz Lafranchi (ur. 25 kwietnia 1961 w Szczecinie) – polsko-szwajcarska rzeźbiarka, autorka instalacji.

Małgorzata Turewicz Lafranchi

Życiorys

Od 1994 żyje i pracuje w Bellinzonie, Ticino, Szwajcaria. W latach 1980–1985 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Andrzeja Dłużniewskiego i Henryka Wiśniewskiego, w 1985 dyplom z wyróżnieniem pt. „Święto”, w którym rozpatruje estetyczne i filozoficzne znaczenie ceremonii i świąt. W 1985–1986 studiowała w „Goetheanum”, w Dornach, Szwajcaria. Jej debiut artystyczny – wystawa pt. „Żywność na święto”, zorganizowana w 1988 roku przez Andrzeja Bonarskiego (tekst do katalogu Stanisław Cichowicz) była znaczącym wydarzeniem artystycznym w Polsce. Jej pierwsze rzeźby pokazywane w 1990 w Galerii Dziekanka w Warszawie (obecnie w kolekcji Pinakothek der Moderne, Monachium) antycypowały tendencje we współczesnej rzeźbie. W latach 90. brała udział w wielu programach stypendialnych w kraju i za granicą: nagroda w duecie z Markiem Kijewskim Konstrukcji w Procesie, Łódź (1990), stypendium MKiS w Hiszpanii (1991), rezydencja w Sammlung Lenz Schönberg, Austria (1993); rezydencja w studio Rosemarie Trockel, Köln (1993); stypendium w Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko (1993), rezydencja Artest, Szwajcaria (1993). Między 2002 a 2004 brała udział w krytykach semestralnych w pracowni Petera Zumthora w Accademia di Architettura, Mendrisio, Szwajcaria, w 2009–2011 pracowała nad projektem „Seduction as Art”, pierwotnie planowanym jako doktorat u Waltera Kuglera w Social Sculpture Unit, Brooks University, Oxford i sfinalizowanym niezależnie w wystawie „The Shell Collector”. Artystka w swojej sztuce często posługuje się w sposób ironiczny i żartobliwy teoriami naukowymi i filozoficznymi, nadając im nowe znaczenia. Charakterystyczne dla jej prac jest niekonwencjonalne użycie materiałów przemysłowych oraz minimalistyczny, redukcyjny styl. W 1994 poślubiła Fiorenzo Lafranchi, szwajcarskiego wydawcę i edukatora, w 1995 urodził się ich syn Olek Mario Dada.

Wystawy

Prace artystki były prezentowane w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, w Polsce i za granicą, między innymi: w Muzeum Narodowym w Szczecinie (1990), w Facultad de Bellas Artes, Madryt (1991), w Galerii Narodowej Zachęta, Warszawa (1992, 1998, 2015), w Muzeum Sztuki w Turku, Finlandia (1992), w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (1992), Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko (1992,1995,1999), NGBK, Berlin (1996), w Museo Cantonale d‘Arte, Lugano (2002,2003,2007), Trinitatiskirche, Köln (2005), Hangar Bicocca, Milano (2005), Pinacoteca Casa Rusca, Locarno (2008), Museo d‘Arte, Lugano (2011), w Muzeum w Wilanowie (2012), Art Stations, Poznań (2016), MCSW Elektrownia, Radom (2017, 2018), Galeria Salon Akademii, ASP, Warszawa (2017), Vasarely Muzeum, Budapeszt (2017,2018). W galeriach: BWA Szczecin, BWA Białystok, BWA Lublin (1990, 1992, 1993), w Galerii Dziekanka, Warszawa (1989, 1990), w Galerii Zderzak, Kraków (1993, 2002, 2018), w Galerii Visarte, Locarno, (2002), Zona Sztuki Aktualnej, Szczecin (2015), w Galerii Propaganda, Warszawa (2016), Galleria Agostini, Lugano (2017, 2018). Brała udział w AVE Videofestival, Arnhem, Holandia (1991), w projektach „Art for the World”w Delhi (2004, 2005), Bex & Arts, Bex (2005), w plenerach Artystów Posługujących się Językiem Geometrii, organizowanych przez dr. Bożenę Kowalską, Radziejowice (2016, 2017, 2018), w Rassegna di arte pubblica, Morcote (2016, 2018).

Kolekcje

Prace Małgorzaty Turewicz Lafranchi znajdują się w kolekcjach sztuki współczesnej w Polsce i za granicą, między innymi: w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa, Galeria Narodowa Zachęta, Warszawa, Kolekcja Bonarskich, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej “Elektrownia”, Radom, Museo Cantonale d‘Arte, Lugano, Museo Villa dei Cedri, Bellinzona, Muzeum Narodowe, Szczecin, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych, Warszawa, Pinakothek der Moderne, Staatsgalerie Moderner Kunst, München oraz w wielu kolekcjach prywatnych.

Bibliografia

• Siedem przestrzeni – Galeria Zderzak, Kraków 1993, ISBN 83-901465-3-3.
• Rapaci: Margherita Turewicz-Lafranchi, Luca Mengoni, Minelli & Repetto, Antico monastero delle Agostiniane, 1996 [dostęp 2018-12-16]  (wł.).brak strony (książka)
• Małgorzata Turewicz Lafranchi. Kwiatostany i inne prace – Galeria Zderzak, Kraków 2002, ISBN 83-87279-25-0.
• Biwak, Małgosia Turewicz Lafranchi, Trinitatiskirche, Köln 2005
• Margherita Turewicz Lafranchi. Adonis‘Garden, Museo Cantonale d‘Arte, 2007, Lugano – swissbib: Margherita Turewicz Lafranchi / [Text: Marco Franciolli] (Buch) [online], www.swissbib.ch [dostęp 2018-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-15]  (niem.).
• Uśpiony kapitał – Fundacja Profile, Warszawa 2012, ISBN 978-83-931657-8-0.
• Traps – Galeria Propaganda, Warszawa 2016, ISBN 978-83-939596-7-9.
• Dziekanka artystyczna – Akademia Sztuk Pięknych, Warszawa 2017, ISBN 978-83-65455-61-1.
• Sztuka a wartości Ponadczasowe – Radziejowice 2016, ISBN 978-83-62140-89-3.
• Światło w geomertii – Radziejowice 2017, ISBN 978-83-62140-10-7.

Linki zewnętrzne

• www.turewicz.com