Malfryda
Malfryda, Malfreda (ukr. Малфріда, ros. Мальфрид, Мальфрида) – prawdopodobnie żona Włodzimierza I Wielkiego. Informacje o niej są skąpe. Znana jest data jej śmierci – rok 1000.
| regentka owrucka? | |
| Okres |
od 989 |
|---|---|
| Jako żona |
Włodzimierza Wielkiego |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci | |
| Mąż |
Włodzimierz Wielki |
| Dzieci |
Świętosław Włodzimierzowicz |
Informacje biograficzne
edytujPowieść lat minionych nie wymienia imienia Malfrydy wśród żon Włodzimierza Wielkiego. Jedyna lakoniczna wzmianka o niej, odnotowana pod rokiem 1000, informuje o jej śmierci:
Zmarła Malfreda.
Aleksiej Szachmatow wysunął przypuszczenie, że przekaz ten dotyczy matki Włodzimierza – Małuszy[1]. Rosyjski historyk osiemnastowieczny, Wasilij Tatiszczew, dysponował Kroniką Joakima, która nie zachowała się do naszych czasów. W jego dziele Istoriă Rossijskaă przetrwały wzmianki o Malfrydzie: autor kroniki przedstawia żony Włodzimierza Wielkiego nieco inaczej niż Nestor w Powieści lat minionych. Według Joakima Malfryda była czwartą małżonką księcia kijowskiego[2].
Po przyjęciu chrztu na Rusi Włodzimierz, żeby poślubić chrześcijańską cesarzównę Annę, musiał rozwieść się ze swoimi pogańskimi żonami i odesłać je wraz z synami z Kijowa. Nadał więc im księstwa udzielne. Według Kroniki Joakima Malfryda z synem Świętosławem dostała w udziale Owrucz[2].
Dzieci Malfrydy
edytujSporna jest kwestia liczby dzieci Malfrydy i Włodzimierza. Nestor pod rokiem 980 umieścił wzmiankę o niejakiej żonie księcia kijowskiego, z którą miał dwóch synów: Świętosława i Mścisława, przy czym imię Mścisław figuruje dwa razy. Jako matka pierwszego została podana Rogneda, drugiego – nieznana z imienia żona Włodzimierza[3]. Kronika Joakima natomiast wymieniła jako matkę Świętosława Malfrydę, a macierzyństwo Mścisława przypisała Adeli. Ów Mścisław został po rozwodzie Włodzimierza księciem tmutarakańskim[2]. Tę informację umieścił również Nestor pod rokiem 988[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Powieść minionych lat. Najstarsza kronika kijowska, tł. Franciszek Sielicki, Wrocław-Warszawa 2005, s. 115. ISBN 83-04-04750-0, ISBN 83-7316-258-5.
- ↑ a b c В. Н. Татищев, История Российская, cz. 1, (Rozdz. 4: Об истории Иоакима, епископа новгородского, s. [1].
- ↑ В год 6488 (980), w: Повесть временных лет, s. [2].
- ↑ И когда прошел год, в 6496 (988) году..., w: Повесть временных лет, s. [3].