Monsunowanie
Monsunowanie – proces przyspieszonego postarzania ziaren kawy celem zmiany ich właściwości i docelowo smaku naparu, tak aby odpowiadał klasyfikacjom kawy monsunowej.
Geneza
edytujZiarno kawowe dowożone do Europy w epoce żaglowców miało charakterystyczne właściwości, będące wynikiem długotrwałego zalegania na pokładach statków w wysokiej temperaturze i znacznej wilgotności, co wpływało na smak i wygląd ostatecznego naparu. Przyzwyczajenie do takiego smaku wśród Europejczyków spowodowało, że część z nich wolała taki smak w czasach, kiedy transport ziarna przyspieszył i docierało ono do Europy świeże. Producenci wyszli naprzeciw tej potrzebie wprowadzając proces monsunowania kawy w warunkach oddziaływania wilgotnych wiatrów oraz deszczów monsunowych obficie nawiedzających południowe rejony Indii, zwłaszcza Wybrzeże Malabarskie i dystrykt Mysore. Warunki te prowadzą do zżółknięcia ziarna, obniżenia jego kwasowatości oraz powstanie mdłego, syropowatego posmaku, zbliżonego do starej kawy[1].
Proces
edytujProces polega na wystawieniu w maju i czerwcu ziaren na oddziaływanie południowo-zachodniego, ciepłego monsunu. Namoknięte ziarno rozsypywane jest następnie na twardych podłogach, pod wiatami i wielokrotnie przerzucane za pomocą grabi, a następnie, przesuszone, zsypuje do worków i wystawia na działanie wiatrów północno-wschodnich. Co kilka dni ziarno przesypywane jest do kolejnych, suchych i czystych worków. Proces w całości trwa około dziesięciu tygodni. Ostatnim etapem jest ręczne przebieranie surowca i eliminowanie ziaren, które nie nabrały cech starej kawy[1].
W przypadku kaw innych niż poddane procesowi monsunowania, posmak starej kawy lub biała barwa ziarna stanowi wadę dyskwalifikującą produkt[2].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Leszek Rum , Ilustrowany leksykon kawy, Poznań: Kurpisz, 2004, s. 149, ISBN 83-88841-97-1, OCLC 749997741 [dostęp 2022-10-11] .
- ↑ Maria Śmiechowska, Przemysław Dmowski, Piotr Przybyłowski, OCENA JAKOŚCI KAWY ZIELONEJ IMPORTOWANEJ DO POLSKI, w: Żywność Nauka Technologia Jakość, nr 3(36)/2003, s. 105