Napoleon Naruszewicz
Napoleon Naruszewicz (ur. 4 września 1909, zm. 5 września 1992[1]) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
 pułkownik
| |
| Data urodzenia |
4 września 1909 |
|---|---|
| Data śmierci |
5 września 1992 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny polskiej mieszkającej na Łotwie. Ukończył szkołę podoficerską w 1932, która działała przy 4 pułku piechoty łotewskiej armii w Rydze. Jako robotnik i majster budowlany pracował fizycznie do 1939 w Rzeczycy, Lipawie i Rydze. Członek komunistycznego Związku Młodzieży Łotwy w latach 1938–1939. Wstąpił do Armii Czerwonej jako ochotnik po rozpoczęciu niemieckiej agresji na Związek Radziecki. Przy 1 Samodzielnym Łotewskim pułku piechoty Armii Radzieckiej ukończył w 1942 Oficerską Szkołę Piechoty i został dowódcą plutonu fizylierów.
W ludowym Wojsku Polskim pełnił od 28 maja 1943 służbę na stanowisku zastępcy dowódcy do spraw liniowych, a następnie dowódcy samodzielnej kompanii rusznic przeciwpancernych 1 Dywizji Piechoty. Uczestniczył z kompanią w bitwie pod Lenino i w walkach o wyzwolenie Warszawy. Walczył na Wale Pomorskim i brał udział w operacji berlińskiej dowodząc batalionem w 33 pułku piechoty[2].
W końcu 1945 ukończył kurs dowódców pułków i pełnił służbę na stanowiskach: komendant szkoły podoficerskiej, dowódca batalionu, szef sztabu oraz dowódca 12 pułku piechoty. Kierował działaniami pułku w walkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii.
Podpułkownik Naruszewicz 3 listopada 1948 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty, które pełnił do 2 lutego 1950, a następnie został zwolniony do rezerwy. Otrzymał w 1973 awans na stopień pułkownika rezerwy[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari − 1968[3]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi – dwukrotnie
Przypisy edytuj
- ↑ Cmentarz Komunalny w Pleszewie. [dostęp 2016-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
- ↑ Traczyk i Komar 1988 ↓, s. 25.
- ↑ a b Traczyk i Komar 1988 ↓, s. 26.
Bibliografia edytuj
- Zygmunt Traczyk, Stanisław Komar: Dowódcy 5 Saskiej Dywizji Piechoty (1945–1957) noty biograficzne. Gubin: Muzeum Gubińskich Pancerniaków, 1988, s. 25-26.