Niszczyciele typu Gearing

typ niszczycieli amerykańskich pochodzący z okresu końca II wojny światowej

Niszczyciele typu Gearing – typ niszczycieli amerykańskich pochodzący z okresu końca II wojny światowej, kiedy Stany Zjednoczone potrzebowały niszczycieli o większym zasięgu i z większymi zdolnościami zwalczania samolotów w porównaniu do tego co oferowały okręty typu Allen M. Sumner. Zmiany dokonano, zwiększając długość kadłuba projektu Sumner o 4 metry w środkowej części. Pierwszym okrętem tego zmodyfikowanego typu Sumner był „Gearing” (DD-710).

Niszczyciele typu Gearing
Ilustracja
USS „Hanson” (DD-832)
Stocznia

Bath Iron Works, Bethlehem Steel, Fore River Shipyard

Planowane okręty

152

Zbudowane okręty

98

Okręty w służbie

0

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa – 2616 ton,
pełna – 3460

Długość

119 metrów

Szerokość

12,5 metra

Zanurzenie

4,4 metra

Napęd

2 śruby, turbiny parowe General Electric, 4 kotły, 60 000 koni parowych

Prędkość

36,8 węzłów

Zasięg

4500 mil morskich przy prędkości 20 węzłów

Uzbrojenie

6 x 127 mm Mark 12 (3xII)
12 x 40 mm Bofors

W późnych latach 50. XX wieku wiele z niszczycieli typu Gearing przeszło znaczącą modernizację, znaną jako FRAM I, która miała na celu zwiększenie zdolności zwalczania okrętów podwodnych kosztem zdolności zwalczania samolotów. W 1962 roku, okręty tego typu brały udział w amerykańskiej operacji poszukiwania radzieckich okrętów podwodnych w trakcie „kryzysu kubańskiego”. Między innymi, USS „Charles P. Cecil” (DD-835) wykrył radziecki okręt B-36 projektu 641 (NATO: Foxtrot)[1].

Linki zewnętrzne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jan Drent: Confrontation in the Sargasso Sea: Soviet Submarines During the Cuban Missile Crisis. [w:] The Northern Mariner / Le marin du nord, XIII, No. 3 [on-line]. lipiec 2003. [dostęp 2011-05-10]. (ang.).