Nrawota
Święty Nrawota (bułg.: Свети Енравота) – najstarszy syn chana bułgarskiego Omurtaga i pierwszy znany z imienia kanonizowany męczennik bułgarski.
| |
| Data urodzenia |
pocz. IX wieku |
|---|---|
| Data śmierci |
ok. 833 |
| Wspomnienie | |
| Szczególne miejsca kultu | |
Nrawota, którego imię dotarło do nas w wersji greckiej (΄Ηνραβοτᾶς – Enrabotās) dzięki relacji biskupa Ochrydy Teofilakta, nosił również słowiańskie imię Woin, ew. Zwoin (Воин – wojownik) lub Bojan (Боян). Urodzony na początku IX wieku, był starszym bratem Małamira, który objął tron bułgarski po śmierci ojca w 831 roku. Z faktu, że Nrawota nie objął władzy po ojcu wnioskuje się, że jego życzliwość w stosunku do chrześcijaństwa była znana na dworze w Plisce jeszcze przed jego nawróceniem i wywołała sprzeciw silnego za panowania Omurtaga stronnictwa antychrześcijańskiego lub samego chana[1].
Po śmierci ojca w 831 roku Nrawota nawiązał kontakt z greckim więźniem Kinamonem, uprowadzonym z Adrianopola w 813 roku przez jego dziada Kruma. Wyprosił u brata uwolnienie wygłodniałego i osłabionego warunkami więziennymi jeńca. Pod wpływem rozmów z Kinamonem Nrawota przyjął chrzest i przeszedł na chrześcijaństwo[2].
Dowiedziawszy się o chrzcie swego brata Małamir zażądał od niego wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej, jednak bez rezultatu. Nrawota umarł śmiercią męczeńską, ścięty mieczem na rozkaz Małamira około 833 roku. Teofilakt z Ochrydy, XI-wieczny kronikarz grecki, zostawił opis jego męczeństwa[3]:
Kiedy Nrawota został doprowadzony na miejsce, gdzie miał być zabity, napełniony duchem proroczym powiedział do obecnych: „Ta wiara za którą teraz umieram rozprzestrzeni się i umocni w całej Bułgarii, chociaż wy myślicie że ją zniszczycie wraz z moją śmiercią. Cokolwiek się wydarzy, Znak Chrystusa będzie wywyższony, wszędzie będą wznoszone kościoły Boże a czyści kapłani będą służyć świętemu Bogu i będą składać <<ofiary chwały i przebłagania>> dającej życie Trójcy. Idole, ich kapłani i bezbożne świątynie rozpadną się i obrócą się w nicość, tak jakby nigdy nie istniały. A i ty sam (zwracając się do Małamira), za niewiele lat utracisz swą grzeszną duszę, nie otrzymawszy w zamian żadnej nagrody za swą surowość”. To powiedziawszy Chrystusowy wojownik skłonił głowę przed katem i od miecza przyjął niosącą życie śmierć, oddając czystą duszę w ręce Boga[3].
W Kościele prawosławnym wspomnienie Nrawoty obchodzi się 28 marca.
Przypisy edytuj
- ↑ Ch. Hannick: Nowe chrześcijaństwo w świecie bizantyńskim. W: Historia chrześcijaństwa. T. 4. s. 741. D. M. Lang: Bułgarzy. s. 57.
- ↑ Steven Runciman: A history of the First Bulgarian Empire. s. 89.
- ↑ a b W. Złatarski: Istorija na byłgarskata dyrżawa prez srednite wekowe. Tom I. Istorija na Pyrwoto byłgarsko carstwo. Wyd. 2. s. 426. (bułg.).
Bibliografia edytuj
- Steven Runciman: A history of the First Bulgarian Empire. Londyn: George Bell & Sons, 1930. OCLC 832687.
- W. Złatarski: Istorija na byłgarskata dyrżawa prez srednite wekowe. Tom I. Cz. 1 Epocha na huno-byłgarskoto nadmoszczie (679-852). Wyd. 2. Sofia: 1970. (bułg.).
- D. M. Lang: Bułgarzy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983, s. 57. ISBN 83-06-00831-6.
- Ch. Hannick: Nowe chrześcijaństwo w świecie bizantyńskim. W: Historia chrześcijaństwa. T. 4: Biskupi, mnisi i cesarze 610-1054. Warszawa: Wyd. Krupski i S-ka, 1999, s. 741. ISBN 83-86117-31-1.