Oglądacz zwłok
Oglądacz zwłok – osoba posiadająca odpowiednie kompetencje i upoważniona do stwierdzania przyczyny zgonu osób zmarłych. Funkcja ta w Polsce była umocowana prawnie w latach 1933-1962.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6e/Karta_zgonu_-_za%C5%82%C4%85cznik_nr_2_do_rozporz%C4%85dzenia_z_30_listopada_1933_roku.jpg/220px-Karta_zgonu_-_za%C5%82%C4%85cznik_nr_2_do_rozporz%C4%85dzenia_z_30_listopada_1933_roku.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Gwo%C5%BAdziec_-_protok%C3%B3%C5%82_zebrania_gromadzkiego_z_1947_r..jpg/220px-Gwo%C5%BAdziec_-_protok%C3%B3%C5%82_zebrania_gromadzkiego_z_1947_r..jpg)
W rozporządzeniu Ministra Opieki Społecznej z dnia 30 listopada 1933 roku (o chowaniu zmarłych i stwierdzaniu przyczyny zgonu) znajdował się zapis, że lekarze muszą stwierdzać zgon i jego przyczynę tylko w miejscowościach, w których mieszkają i w promieniu 4 kilometrów od nich. W pozostałych przypadkach zgon musiał stwierdzić oglądacz zwłok, który udawał się na miejsce, gdzie znajdowały się zwłoki, nie później niż 12 godzin po otrzymaniu wezwania. Po ich obejrzeniu i zasięgnięciu niezbędnych informacji od świadków wypełniał on odpowiednie części karty zgonu.
Osobę do funkcji oglądacza zwłok zobowiązana była powołać i utrzymywać gmina.
Bibliografia
edytuj- Rozporządzenie Ministra Opieki Społecznej z dnia 30 listopada 1933 r. o chowaniu zmarłych i stwierdzaniu przyczyny zgonu, wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (Dz.U. z 1934 r. nr 13, poz. 103, z późń. zm.) (uchylone)