Onulfus
Onulfus lub Onoulf (V wiek) – naczelnik wojsk bizantyjskich w Ilirii.
Był synem Edekona i rodzonym bratem Odoakra. Do roku 469/70 źródła nie wspominają o Onulfusie[1]. Po raz pierwszy pojawia się w źródłach przy okazji opisu walk pomiędzy plemionami Skirów i Ostrogotów. Onulfus wraz ze swoim ojcem był wówczas jednym z przywódców Skirów i członkiem koalicji antygockiej[1]. Po klęsce nad rzeką Bolia i rozbiciu koalicji Onulfus przybył do Konstantynopola, gdzie szybko zdobył wysoką pozycję na dworze cesarskim. Za sprawą swojego protektora, Harmatiosa, otrzymał m.in. tytuł magister militum per lllyricum w przeciągu 5–6 lat od przybycia do Konstantynopola[2].
Z końcem 476 lub początkiem 477 r. n.e. Onulfus zabił Harmatiosa z rozkazu cesarza Zenona i poduszczenia Flawiusza Illusa[3]. Wkrótce potem, najpewniej w wyniku intryg dworskich bądź w obawie przed zemstą stronników Harmatiosa, przeniósł się do Italii. Dokładna data podróży do Italii nie jest znana, jednak w 486 r. źródła poświadczają udział Onulfusa w walkach prowadzonych przez jego brata, Odoakra w Noricum[3].
W 487 r. Onulfus został wysłany przez brata do walki z plemieniem Rugiów, które bardzo szybko zostało przez niego pokonane. Później jednak, ze względu na niezdolność do skutecznej obrony Noricum przed Germanami, Odoaker podjął decyzję o ewakuacji prowincji, której wykonanie powierzył Onulfusowi[3].
Po podbiciu Italii przez Ostrogotów i zabiciu Odoakra w 493, Onulfus, próbując schronić się w kościele w Rawennie, został znaleziony i zabity przez gockich łuczników[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wilczyński 2001 ↓, s. 279.
- ↑ Wilczyński 2001 ↓, s. 280-281.
- ↑ a b c Wilczyński 2001 ↓, s. 282.
- ↑ Wilczyński 2001 ↓, s. 283.
Bibliografia edytuj
- Krawczuk A., Poczet cesarzy bizantyjskich, wyd. 2, Cieszyn 1996, ISBN 83-207-1530-X, s. 69.
- Marek Wilczyński: Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e.. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2001. ISBN 83-7271-059-7. [dostęp 2019-07-23].