Optimetrczujnik optyczno-mechaniczny, służący do dokładnych pomiarów długości metodą porównawczą z wykorzystaniem płytek wzorcowych. Pomysł budowy optimetru polega na wykorzystaniu wychylanego przez trzpień pomiarowy lustra do zmiany położenia obrazu podzielni na tle nieruchomego wskaźnika.

Optimetr projekcyjny produkcji Carl Zeiss Jenna wyprodukowany ok. 1975 r.

Czujniki te wykonywane były w dwu wersjach: do obserwacji przez okular lub z układem projekcyjnym na matówce (wymagane zasilanie żarówki). Najbardziej rozpowszechnione mają zakres ±100 μm i działkę elementarną 1 μm przy błędach nieprzekraczających ±0,3 μm. Wykonywane były także w wersji dokładniejszej zwanej ultra-optimetrem z działką elementarną 0,2 lub 0,1 μm otrzymaną dzięki wielokrotnemu odbiciu promieni od lustra ruchomego. Ultra-optimetry wykorzystywane były głównie do sprawdzania płytek wzorcowych niższych klas metodą porównawczą.

Budowa edytuj

  • obiektyw
  • tubus optyczny
  • okular z podziałką o wartości działki elementarnej 0,001 mm
  • pryzmat zmieniający kierunek biegu promieni
  • lusterko pomiarowe, zawracające bieg promieni
  • trzpień pomiarowy z ostrzem kulkowym, lub ściętym
  • układ oświetlający z lusterkiem

Bibliografia edytuj

  • Praca zbiorowa: Poradnik metrologa warsztatowego. WNT, 1973. str.185-189