P 3.1 (Palatynat)
P 3¹ – seria niemieckich parowozów pospiesznych kolei Palatynatu, budowanych w latach 1898–1904, o układzie osi 2'B1'. Miały silnik bliźniaczy na parę nasyconą, następnie silnik sprzężony. Na kolejach niemieckich były zaliczone do serii 14¹.
 Lokomotywa „Von Neuffer” przed rekonstrukcją | |
| Producent |
Krauss (Monachium) |
|---|---|
| Lata budowy |
1898–1904 |
| Układ osi |
2'B1' n2 / n4v |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
59,6 t[1] |
| Masa przyczepna |
30 t[1] |
| Długość z tendrem |
18 070 mm[1] |
| Wysokość |
4270 mm[1] |
| Rozstaw osi skrajnych |
9025 mm[1] |
| Średnica kół napędnych |
1980 mm[1] |
| Średnica kół tocznych |
950 mm[1] |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
pf 3T16 |
| Ciśnienie w kotle |
13 at[1] |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
171,73 m²[1] |
| Powierzchnia rusztu |
2,81 m²[1] |
| Średnica cylindra |
490 mm[1] |
| Skok tłoka |
570 mm[1] |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h[1] |
Historia edytuj
W latach 1898–1899 fabryka Krauss z Monachium wyprodukowała na zamówienie kolei Palatynatu (niem. Pfälz) 11 parowozów pospiesznych serii P 3¹, o układzie osi 2'C1'. W 1904 zbudowano dwunasty zmodyfikowany parowóz, o nazwie „Von Neuffer”[1]. Lokomotywy wyróżniały się dość nietypowymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Pierwotnie były to maszyny z dwucylindrowym silnikiem bliźniaczym, którego oba cylindry wraz z mechanizmem rozrządu Heusingera umieszczone były wewnątrz ostoi, nad wózkiem tocznym i napędzały wykorbioną wiązaną oś silnikową. Koła wiązane umieszczone były w masywnej zewnętrznej ostoi. Ponieważ maszyny okazały się mało ekonomiczne, w latach 1913/14 zrekonstruowano je z zastosowaniem silnika sprzężonego, dobudowując dwa zewnętrzne cylindry niskiego ciśnienia. Napędzały one koła wiązane za pomocą mechanizmu korbowego ukrytego w zewnętrznej ostoi. Lokomotywy te wyróżniały się również spiczastą przednią ścianą budki maszynisty oraz stożkowatymi drzwiczkami do dymnicy, dla poprawy aerodynamiki[1].
Po I wojnie światowej lokomotywy te przeszły na Koleje Niemieckie (DRG), zaliczone do serii 14¹ (wraz z bawarskimi S 2/5). W 1925 nowe numery otrzymało tylko pięć z nich (14 101 do 14 105). Już w 1926 roku zostały jednak wycofane ze służby, wraz z większością innych lokomotyw z dwoma osiami napędnymi[1].
Lokomotywy używane były z trzyosiowymi tendrami serii palatynackiej 3 T 16, o pojemności 16 m³ wody i 6 ton węgla[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Manfred Weisbrod, Dampflok-Report: Lokomotiv-Archiv. Band No 1. Baureihen 01 – 19, Horst J Obermayer, Fürstenfeldbruck: Merker Verlag, 1993, ISBN 3-922404-40-5, OCLC 644284215 (niem.).