Pentastych
Pentastych (gr. pénte- ‘pięcio’ i stíchos ‘wers’), także pentyna, pięciowiersz – utwór albo strofa, których wyróżnikiem jest pięć wersów.
Wykorzystywany często w liryce, zwłaszcza w wierszach regularnych. Może występować w rozmaitych kombinacjach układów rymowych (aabba, aabbb, abbaa, ababb) oraz w wersach o różnej budowie. Uchodzi za typowy dla poezji ludowej[1]. W poezji polskiej strofy pięciowersowe pojawiły się po raz pierwszy w średniowiecznej liryce religijnej[2]. Strofę pięciowersową monorymową lub rymowaną aabbb z rymami żeńskimi wykorzystał w swojej Pieśni o Wiklefie Jędrzej Gałka z Dobczyna:
- Lachowie, Niemcowie,
- Wszyćcy językowie,
- Wątpicie-li w mowie
- I wszego pisma słowie -
- Wiklef prawdę powie.
W niektórych pentastychach spotyka się zarówno żeńskie, jak i męskie współbrzmienia:
- Ze światem, który w ciemność już zachodzi
- Wraz z całą tęczą idealnych snów,
- Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi -
- I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
- W ciemnościach pogasną znów!
- Adam Asnyk, Do młodych
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Stanisław Sierotwiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 222.
- ↑ Ludwika Szczerbicka-Ślęk, Strofa pięciowersowa, [w:] Strofika, red. Maria Renata Mayenowa, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1964, s. 176.
- ↑ Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław 2002, s. 252.