Portal:Paleontologia/Artykuł miesiąca
Gatunek Nectocaris pteryx został opisany w 1976 roku przez Simona Conwaya Morrisa na podstawie jednego okazu odkrytego w łupkach z Burgess. Conway Morris nie sklasyfikował dokładniej gatunku, spostrzegł jednak pewne cechy przypominające cechy stawonogów.
W 1988 roku Alberto Simonetta stwierdził, że jelito holotypu jest w rzeczywistości struną grzbietową i zaklasyfikował Nectocaris do strunowców. Jedynie oczy uznał za całkowicie odmienne od tych występujących u współczesnych strunowców. Według Simonetty Nectocaris była bliżej spokrewniona z bezczaszkowcami i kręgowcami niż z osłonicami, stwierdził jednak, że wymaga ona zaklasyfikowania w nowym podtypie wewnątrz Chordata. W 1995 roku Simonetta ze współpracownikami ponownie uznał Nectocaris za strunowca, tym razem jednak za bliżej spokrewnionego z bezczaszkowcami lub osłonicami niż z kręgowcami.
W 2005 roku Chen i in. stwierdzili, że jedyny znany okaz Nectocaris mógł ulec spłaszczeniu grzbietowo-bocznemu, a nie bocznemu, jak wcześniej sądzono. Autorzy opisali też kilkanaście okazów Vetustovermis (wcześniej również znanego z pojedynczej skamieniałości) sugerując, że – jeśli ich interpretacja jest prawidłowa – Vetustovermis i Nectocaris byłyby do siebie bardzo podobne. Hipoteza ta została potwierdzona w 2010 roku, gdy Smith i Caron opisali skamieniałości 91 osobników z łupków z Burgess. Na ich podstawie autorzy uznali Nectocaris za wczesnego głowonoga, wskazując zwłaszcza na obecność lejka.
Interpretacja ta została jednak skrytykowana przez innych paleontologów.