Portret Isabeli de Porcel
Portret Isabeli de Porcel[1] (hiszp. Retrato de Isabel Porcel) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi przedstawiający hiszpańską arystokratkę[1][2].
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1804–1805 |
| Medium |
olej na płótnie |
| Wymiary |
82 × 54 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Okoliczności powstania edytuj
Portret przedstawia młodą hiszpańską arystokratkę Isabel Lobo Velasco de Porcel. Isabel urodziła się około 1780 roku w Rondzie, była drugą żoną Antonia Porcela – starszego od niej o 25 lat liberała, którego poznała w Madrycie, mając 20 lat. Goya wykonał portrety obojga małżonków, ale podobizna Antonia uległa zniszczeniu w pożarze. Antonio Porcel był przyjacielem oświeceniowego polityka Jovellanosa, przez którego poznał mieszkającego w sąsiedztwie Goyę[3].
Opis obrazu edytuj
Obraz przedstawia półpostać młodej kobiety o jasnych włosach i oczach oraz bardzo jasnej cerze[3]. Jest to rzadszy typ urody Hiszpanek z północno-zachodniej części kraju[4]. Jest ubrana według hiszpańskiej mody w bladoróżową suknię, białą bluzkę i czarną mantylkę. Pomimo że jej strój imituje tradycyjny strój ludowy, jakość materiałów i poza nadają jej arystokratycznej elegancji. Jej korpus jest zwrócony lekko w lewo, podczas gdy głowa jest obrócona w prawo. Szczególną uwagę zwraca energia i zdecydowanie zawarte w jej pozie, zwłaszcza w ułożeniu ramion. W ten pozbawiony elementów pejzażu, architektury czy dodatkowych przedmiotów portret wydaje się niezwykle prawdziwy. Oryginalnym elementem portretu jest także spojrzenie kobiety skierowane w lewo, a nie bezpośrednio na widza[3].
Technika edytuj
Pociągnięcia pędzlem są lekkie, a szczegóły osiągnięte oszczędnymi środkami, dalekimi od drobiazgowego stylu préciosité. Białe koronki kontrastują z czarną mantylką, spod której przebłyskuje również biel jedwabnej bluzki[3]. Paleta barw jest bogata, kontrastują ze sobą czerń i czerwień, jednocześnie odbijając się od zielonobrązowego tła[4].
.jpg)
Zamiarem malarza było namalowanie portretu, który stanowiłby również uniwersalne przedstawienie urody hiszpańskich kobiet. Goya był bardzo zadowolony ze swojego dzieła, dlatego podał je ocenie innych malarzy z Akademii św. Ferdynanda, której sam był członkiem[3].
Proweniencja edytuj
Portrety małżonków pozostały w ich domu do 1887, kiedy zostały sprzedane przez spadkobierców (kolekcja Porcel y Zayas w Grenadzie). Portret Isabeli trafił do National Gallery w Londynie, a portret Antonia do Buenos Aires, gdzie uległ zniszczeniu w pożarze[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ Maurice Sérullaz: Goya – portrety. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1982. ISBN 83-7023-344-9.
- ↑ a b c d e Valeriano Bozal: Francisco Goya, vida y obra. Madrid: Tf. Editores, 2005. ISBN 84-96209-39-3.
- ↑ a b Kazimierz Zawanowski: Francisco Goya y Lucientes. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1975, s. 30–31, seria: W kręgu sztuki.
- ↑ Patricia Wright: Goya. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1993, s. 37, seria: Świadectwa sztuki. ISBN 83-7023-300-7.
- ↑ Ana María Fernández García: Catálogo de pintura española en Buenos Aires. Oviedo: Universidad de Oviedo, 1997, s. 86–87. ISBN 84-7468-928-7.
Bibliografia edytuj
- Michael Howard: Goya. London: Eagle Editions Ltd., 2003, s. 40–43, seria: History & Techniques of the Great Masters. ISBN 1-86160-478-5.