Powłoka konstrukcyjna

Powłoka konstrukcyjna (łupina) – przestrzenny element konstrukcyjny o tej własności, że jeden z jego wymiarów (grubość) jest znacznie mniejszy od dwóch pozostałych[1][2]. Powłokę określa jej przestrzennie zakrzywiona powierzchnia środkowa, dzieląca grubość na dwie połowy. W zależności od kształtu tej powierzchni wyróżniamy różne typy powłok w tym: walcowe (rury), stożkowe, kuliste, eliptyczne, hiperboliczne itp. Konturami powłok nazywamy linie ograniczające ich wymiary na powierzchni środkowej. Podpory powłok przeważnie znajdują się na ich liniach konturowych.

Dzięki swojej lekkości i stosunkowo dużej sztywności przestrzennej, powłoki znajdują szerokie zastosowania inżynierskie[3].

W budownictwie, powłoki przeważnie o konstrukcji żelbetowej, stosowane są zazwyczaj jako przekrycia dużych pomieszczeń takich jak hale widowiskowe i przemysłowe.

W budowie maszyn, urządzeń i pojazdów, powłoki znajdują wielorakie zastosowania. Występują najczęściej w postaci rur, cylindrów, przepon, kotłów, zbiorników ciśnieniowych (np. puszki do piwa !) itp.

Przypisy

edytuj
  1. Borkowski S., Woźniak C., Mechanika sprężystych płyt i powłok, PWN Warszawa 2001
  2. Nowacki W., Dźwigary powierzchniowe, PWN Warszawa 1980
  3. K. Girkmann, Dźwigary powierzchniowe - wstęp do elastostatyki tarcz, płyt, powłok i tarczownic, Arkady, Warszawa 1957