Przyrząd do odkażania uzbrojenia DK-1
Przyrząd do odkażania uzbrojenia DK-1 – zestaw chemiczny produkcji radzieckiej przeznaczony do odkażania uzbrojenia i sprzętu płynnym odkażalnikiem. Wykorzystywany między innymi przez pododdziały wojsk chemicznych ludowego Wojska Polskiego.
Charakterystyka DK-1
edytujPrzyrząd do odkażania uzbrojenia DK-1 był przewożony na samochodzie, bądź też na wozach konnych lub saniach, a rozwijano go na placu odkażania uzbrojenia. Możliwe było zorganizowanie jednocześnie do pięciu stanowisk roboczych[1][2].
- Dane taktyczno-techniczne[3]
- masa skrzyni – 150 do 180 kg
- wymiary:
- długość – 105 cm
- szerokość – 92,5 cm
- wysokość – 70 cm
- wydajność pompy – 20 do 22 dm³/min.
Budowa DK-1
edytujSkład przyrządu[4]
- drewniana skrzynia;
- w skrzyni oprócz pompy i węży mieściły się wanienki i wiadra, buty i rękawice gumowe oraz fartuchy i płaszcze ochronne
- ręczna pompa wraz z kolektorem, wężami i prądownicami;
- była na stałe przytwierdzona do wewnętrznej ścianki skrzyni; do pompy był na stałe zamocowany wąż ssący oraz kolektor rozdzielczy z pięcioma wężami tłocznymi zakończonymi prądownicami;
- sprzęt odkażający:
- odkażalnik był zasysany do pomp przez wąż ssący z beczki;
- środki ochronne;
- narzędzia i części zapasowe.
Przypisy
edytuj- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 58.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 240.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 57.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 57–58.
Bibliografia
edytuj- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 4: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.