Rada Wojskowa (URL)

Rada Wojskowa – organ władzy wojskowej umocowany w strukturze Ministerstwa Spraw Wojskowych Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Powołanie Rady i zadania edytuj

Rada Wojskowa powołana została w strukturach MSWojsk. w styczniu 1920 w zajętym przez wojska polskie Kamieńcu Podolskim. Do jej głównych zadań statutowych należało[1]:

  • opracowywanie projektów regulaminów instytucji wojskowych,
  • rozwiązywania kwestii, które wychodzą poza kompetencje Referenta Wojskowego,
  • rozwiązywania kwestii o charakterze wojskowym, wniesionych radzie przez Głównego Pełnomocnika,
  • rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i rozpatrywanie skarg wynikłych na gruncie rozporządzeń Referenta Wojskowego przy wprowadzaniu ich w życie.

16 marca zatwierdzona została Tymczasowa instrukcja o podziale pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Na jej podstawie Rada zobowiązana była do opiniowania wszelkich projektów ustaw, które dotyczyły „ustroju i życia wojska oraz wydatków na jego utrzymanie”.
Rozkazem Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych Ukraińskiej Republiki Ludowej nr 8 z 13 lutego 1921 Rada Wojskowa została przeorganizowana w Wysoką Radę Wojskową, a na jej czele stanął gen. por. Mykoła Junakiw[2].

Skład Rady edytuj

Skład rady w 1920[1]
Stopień, imię i nazwisko
Okres pełnienia funkcji
Uwagi
Przewodniczący rady[2]:
gen. por. Wiktor Zelinski do 31 stycznia
gen. por. Fedir Kołodij 1 Il – 20 IV
gen. chor. Mykoła Kowal-Medzweckyj 20 IV – 8 VIII
gen. por. Mykoła Junakiw 8 VllI – 24 XII
Członkowie rady
ataman Iwan Kobza
gen. por. Fedir Kołodij
gen. chor. Mykoła Kowal-Medzweckyj od 16 marca
ppłk Jewhen Moszynskyj
sot. Mychajlo Teleżynskyj

W skład rady wchodzili też wszyscy naczelnicy wydziałów głównych ministerstwa. 20 kwietnia jej skład został uzupełniony o Głównego Prokuratora Wojskowego i naczelnika Wydziału Wojenno-Morskiego. 8 lipca w skład rady dodatkowo włączono trzech generałów-kwatermistrzów Sztabu Generalnego i zastępcę naczelnika Głównego Wydziału Personalnego. Funkcję sekretarza rady pełnił naczelnik Wydziału Prawnego[2].

Przypisy edytuj

  1. a b Rukkas 2020 ↓, s. 193.
  2. a b c Rukkas 2020 ↓, s. 194.

Bibliografia edytuj